Αυτούς τους τοίχους βάλαμε σύνορα των πιο ήσυχων και των πιο έντονων στιγμών της ζωής μας, η Μαμά Της κι εγώ.
Σε αυτό το σπίτι μπήκε νύφη βγαίνοντας με το τεράστιο νυφικό φουρώ από το twingo μας.
Σε αυτό το σπίτι γεννήθηκαν τρεις υπέροχοι άνθρωποι, τα παιδιά μας.
Αυτό το σπίτι ζεστάθηκε με τις ανάσες μας, τους αναστεναγμούς μας, τις φωνές και τις σιωπές μας.
Εδώ κλάψαμε, γελάσαμε, τσακωθήκαμε, ουρλιάξαμε, γιορτάσαμε, πέσαμε και σηκωθήκαμε.
Αυτό το σπίτι βάστηξε τα νέα εκείνης της -γιορτινής υπολογίζαμε- μέρας του Μαΐου. Αυτό το σπίτι αγάπησε το τυλιγμένο κεφαλάκι, τις χημειοθεραπείες, τις ακτινοβολίες, τις μαγνητικές.
Στο πάτωμά του άφησε να πέσουν οι σύριγγες, οι στάλες του betadine, τα δάκρυα της Μαμάς της, τα μαλλάκια Της, τα γέλια Της, η γενναιότητά Της.
Εδώ άνθισε η αγάπη και η αγωνία δυο τρυφερών μπουμπουκιών για το αδελφάκι τους.
Οι τοίχοι του μυρίζουν ακόμα hibitane, οι πόρτες του ξέρουν καλά τι πόνο έκλειναν πίσω τους τα βράδια.
Στην εξώπορτά του κρεμάγαμε το "καλωσόρισες" με την ελπίδα κάθε φορά εκείνη η αναχώρηση για το νοσοκομείο να έχει και επιστροφή και η επιστροφή να μην έχει αναχώρηση.
Εδώ μέσα διάβηκε ο Θάνατος και η Λυδία τον κέρασε γλυκό χαμόγελο και τον έστειλε στο καλό.
13 χρόνια.
Τώρα μεταφέραμε 150 κιβώτια, τέσσερα κρεββάτια, έναν καναπέ, ένα τραπέζι, δυο υπολογιστές και όλους μας τους θησαυρούς σε ένα νέο σπίτι. Για να συνεχίσουμε.
* Τίτλος παιδικού βιβλίου με ήρωα τον Μίκο, τη μαμά του και τον φίλο του Μιμίκι. Από τα αγαπημένα μας.
Σε αυτό το σπίτι μπήκε νύφη βγαίνοντας με το τεράστιο νυφικό φουρώ από το twingo μας.
Σε αυτό το σπίτι γεννήθηκαν τρεις υπέροχοι άνθρωποι, τα παιδιά μας.
Αυτό το σπίτι ζεστάθηκε με τις ανάσες μας, τους αναστεναγμούς μας, τις φωνές και τις σιωπές μας.
Εδώ κλάψαμε, γελάσαμε, τσακωθήκαμε, ουρλιάξαμε, γιορτάσαμε, πέσαμε και σηκωθήκαμε.
Αυτό το σπίτι βάστηξε τα νέα εκείνης της -γιορτινής υπολογίζαμε- μέρας του Μαΐου. Αυτό το σπίτι αγάπησε το τυλιγμένο κεφαλάκι, τις χημειοθεραπείες, τις ακτινοβολίες, τις μαγνητικές.
Στο πάτωμά του άφησε να πέσουν οι σύριγγες, οι στάλες του betadine, τα δάκρυα της Μαμάς της, τα μαλλάκια Της, τα γέλια Της, η γενναιότητά Της.
Εδώ άνθισε η αγάπη και η αγωνία δυο τρυφερών μπουμπουκιών για το αδελφάκι τους.
Οι τοίχοι του μυρίζουν ακόμα hibitane, οι πόρτες του ξέρουν καλά τι πόνο έκλειναν πίσω τους τα βράδια.
Στην εξώπορτά του κρεμάγαμε το "καλωσόρισες" με την ελπίδα κάθε φορά εκείνη η αναχώρηση για το νοσοκομείο να έχει και επιστροφή και η επιστροφή να μην έχει αναχώρηση.
Εδώ μέσα διάβηκε ο Θάνατος και η Λυδία τον κέρασε γλυκό χαμόγελο και τον έστειλε στο καλό.
13 χρόνια.
Τώρα μεταφέραμε 150 κιβώτια, τέσσερα κρεββάτια, έναν καναπέ, ένα τραπέζι, δυο υπολογιστές και όλους μας τους θησαυρούς σε ένα νέο σπίτι. Για να συνεχίσουμε.
* Τίτλος παιδικού βιβλίου με ήρωα τον Μίκο, τη μαμά του και τον φίλο του Μιμίκι. Από τα αγαπημένα μας.
