Μέρες όχι σαν τις άλλες

Ναι, δεν είναι σαν τις άλλες οι μέρες αναμονής πριν από κάθε μαγνητική…

Είναι που ξέρεις πως ήρθε η ώρα της αλήθειας: τον απωθήσαμε τον εχθρό πίσω στα οχυρά του ή μας πήρε μερικές γέφυρες ακόμα;

Είναι που τσαντίζεσαι να βλέπεις το παιδί σου να υφίσταται άλλη μια ολική νάρκωση.

Είναι που δεν είναι απαραίτητο κάτι να σε έχει προετοιμάσει για αυτό που θα δεις.

Είναι που σιχαίνεσαι τον εαυτό σου που μετά από τόσες μαγνητικές μπορείς να πάρεις τα φιλμ στα χέρια σου και να καταλάβεις αμέσως τι γίνεται.

Είναι που ποτέ πριν να μπεις στον κόσμο των ΟγκΕγκ δεν είχες πάρει χαμπάρι ότι η ζωή από τον θάνατο απέχουν 1-2 χιλιοστά.

Είναι που μετά την εξέταση, αν τα νέα είναι καλά, αμέσως σε πιάνει ένα σφίξιμο: “τι θα γίνει στην επόμενη;”

Είναι που μετά την εξέταση, αν τα νέα δεν είναι καλά, πρέπει να πεις την αλήθεια στον εαυτό σου και στο παιδί

Είναι που τρελαίνεσαι όταν βλέπεις ένα όργανο που ζυγίζει αρκετούς τόνους να είναι απαραίτητο για να εξετάσει ένα κεφαλάκι που ζυγίζει λιγότερο και από καθαρό καλοκαιρινό βραδυνό ουρανό.

Είναι που δεν θέλεις να ακούσεις άσχημα νέα, που δεν θέλεις να ξαναπατήσεις εκεί μέσα, που όταν πας να πληρώσεις στο ταμείο σου έρχεται να τους πεις: αφού εγώ πληρώνω και ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, απαιτώ να βγάλετε μια καθαρή μαγνητική.

Είναι που μπαίνεις στο αυτοκίνητο, αφήνεις τα άλλα δύο στο σπίτι που ξέρουν καλά πού πηγαίνεις, βάζεις τη Λυδία να κάτσει σαν να πρόκειται να την πάς για κούνιες, βάζεις μουσική στο CD, προσπαθείς να μιλήσεις για άσχετα θέματα στη γυναίκα σου, ακολουθείς την ίδια αδιάφορη διαδρομή και όταν φτάσεις εκεί κατανοείς για μια ακόμα φορά σε όλο του το μεγαλείο, σε όλο του το συγκλονιστικό εύρος ότι σε λίγο η ιδέα της ζωής και η ιδέα του θανάτου θα χτυπηθούν στα φαιά αλώνια της ψυχής και της καρδιάς σου…και η λάμψη της σύγκρουσης θα σκίσει το στερέωμα, θα παγώσει το μυαλό σου, θα σου δώσει μια από εκείνες τις ελάχιστες και φευγαλέες στιγμές που κάνουν την ύπαρξή σου να έχει κάποιο νόημα: τα χεράκια της πίστης Της να σου τυλίγουν τον λαιμό…

Επόμενη Μαγνητική

Πλησιάζει και αυτή...
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου το απογευματάκι. Κρίσιμη εξέταση για να δούμε αν η αύξηση συνεχίζεται και με τι ρυθμό, και να καθορίσουμε τις επόμενες κινήσεις.

Τα μικρά επεισόδια των διακοπών-και μια αφιέρωση

Μολονότι ο μπαμπάς της επέστρεψε στην δουλειά, τα τσορομπίλια και η Μαμά τους παραθερίζουν ακόμα.
Δεν είχαμε σοβαρά περιστατικά κατά την διάρκεια των ημερών αυτών. Μόνο τα εξής μικρά:

• ένα τσιμπιματάκι από πούπι που το ξύσαμε έγινε φωλιά για τους εκεί γύρω σταφυλόκοκκους και κάναμε μια μολυνσούλα. Η Μαμά της με την στέρεα πλέον ιατρική της κατάρτιση με έστειλε στο φαρμακείο με την "συνταγή" για την κατάλληλη αλοιφούλα και όλα καλά.
• ένα μικρό τσακωμό είχαμε με μια σιδεριά παραθύρου (ευτυχώς όχι σκουριασμένη - ευχαριστούμε γιαγιά-Νένα για το πρόσφατο βάψιμο!) αλλά η άτιμη πήγε και μα χτύπησε στο κεφαλάκι πάνω σε μια φλεβίτσα και το αίμα ήταν τόσο που η Μαμά της κιτρίνισε και πρασίνισε και μέσα σε 3 δευτερόλεπτα είδε μπροστά της 20 μέρες στην κλινική, επείγουσα μαγνητική, αντιτετανικούς, αντιβιώσεις και μια φοβερή κατσάδα από την γιατρό μας (με αντίστροφη σειρά σοβαρότητας...)

Αυτά τα ολίγα για να μην ξεχνιόμαστε...

Από τα παραπάνω προκύπτει μεταξύ άλλων το συμπέρασμα ότι η Μαμά της είναι ο απόλυτος φύλακας άγγελός της, εκείνη που με την αγρύπνια της, το χάδι, το χαμόγελο και την απέραντη αγάπη της έχει πέρασει μέχρι σήμερα την Λυδία από τα δύσκολα και επικύνδυνα μονοπάτια του πεδίου της μάχης. Όχι φυσικά χωρίς σοβάρο και πραγματικό κόστος για την ίδια. Αν ήταν πόλεμος με τόξα και βέλη η Μαμά της θα ήταν η πραγματική της ασπίδα. Αλλά τούτος ο εχθρός είναι άτιμος, δεν καταλαβαίνει από ασπίδες, από τείχη, από ήρωες...

Μαμά της...κράτα γερά! Έχεις μια αιωνιότητα και μια ζωή για να αγαπάς την Λυδία. Έχω μια ζωή και μια αιωνιότητα να σε αγαπώ κι εγώ...και δεν μου φτάνει.

Σύντομο δελτίο

Όλα καλά από το μέτωπο. Καμιά αρνητική εξέλιξη. Πολλές οι στιγμές της απόλαυσης, της ζωής, της ομορφιάς του τοπίου και των ανθρώπων.

Προς το παρόν η Λυδία ρουφάει εικόνες, μυρωδιές και στιγμές. Θα περιμένω να δω τι από αυτά θα κατακάτσει μέσα της για να καταλάβω τι της άρεσε πιο πολύ. Προς το παρόν είναι τόσο ανοιχτή και χαμογελαστή σε όλα...ίσως και να τα χωράει όλα η αγκαλιά του μυαλού και της καρδιάς της και να μην χρειάζεται να ξεδιαλέξει...

Και εγώ μαζεύω όσες δυνάμεις μπορώ. Και εικόνες και ήχους, αν και με τρία μικρά δεν μπορείς να έχεις την διάρκεια χρόνου που χρειάζεσαι για να απολαύσεις πραγματικά έναν έναστρο νυχτερινό ουρανό (ξύπνιος...) ή για να σπουδάσεις τον κτύπο του κύμματος των δευτερολέπτων στον βράχο των αιώνων.
Ας είναι όμως... Μαζεύω όλες τις στιγμές σαν θησαυρό μέσα μου. Ίσως, αν γίνει υπερχείλιση, να τρέξουν ως εδώ μερικές λέξεις και εικόνες. Ίσως κάποτε ακόμα και τα πιο βιαστικά μαζέματα να αποκτήσουν νόημα και δύναμη μέσα μου.

Η σκέψη των ημερών: δηλαδή θα είμαι πλεονέκτης αν ζητήσω άλλο ένα τέτοιο καλοκαίρι, αν ζητήσω να παίξουμε τον αντίπαλο η ίδια πεντάδα και του χρόνου και να πάρουμε όλα τα παιχνίδια σαν σε προπόνηση;

Ντήνος - δεύτερη μέρα...

Τις φωτογραφίες σας τις χρωστάμε!
έπρεπε να διαλέξουμε ανάμεσα στο να σας γράψουμε τα νέα μας, με σώας τα φρένας, και στο να επιμείνουμε να βάλουμε και οπτικό υλικό και να μην τελειώσουμε ποτέ...

Πάει, της θύμωσα της μαμάς… «τιλίως!»
Πάνω που είπαμε να γράψουμε ωραία και καλά τα νέα από τη «Ντήνο», πήγαμε διακοπές και θα τώρα λέει ξεκουράζονται… τέλος πάντων κούνιες ΔΕΝ έχω δει ακόμη, αν και το Ιόνιο μου κουνάει το βαρκοσωσίβιό μου, ένα «Καβου’άκι», για τα καλά και τραγουδάμε με τη μαμά «στου γυαλού τα βοτσαλάκια».
Άλλες φορές σκαρφαλώνω στο πολύχρωμο πολυθρονοστρώμα που μας έκανε δώρο η Μαριάννα από τη δουλειά, βάζω και τα χέρια στα χερούλια. Τότε η μαμά περνάει μέσα από το στρογγυλό άνοιγμα που έχει στο κάτω μέρος των ποδιών και κάνει τον ιππόκαμπο που σέρνει την άμαξα και ρίχνουμε πολλά γέλια. Ιδίως, όταν ταυτόχρονα έχει αφήσει και ο Γιώργος το χελωνοβαρκάκι του και η Λένια έχει βγάλει τα βατραχοπέδιλα και έχει αφήσει τις βουτιές και ανεβαίνουν [πότε ο ένας και πότε ο άλλος] μαζί μου. Τότε ο μπαμπάς μας προσέχει και η μαμά κάνει μακροβούτια και εμείς προσπαθούμε να μαντέψουμε από πού θα βγει, είναι καλή η μαμά και φτάνει μακριά, αλλά πάντα ανησυχώ λιγάκι μέχρι να τη δω να ξαναβγεί…

Ναι, αλλά εγώ της θύμωσα «τιλίως» γιατί εκείνη ανέβασε ήδη ΔΥΟ ποστς στο δικό της blog και δε λέει να ανεβάσει τη συνέχεια στο δικό μου.

Βέβαια μου κάνει άλλα κόλπα:
Όταν οι άλλοι πάνε στην πόλη και εγώ πεινάω αλλά κάνω πείσματα, μου βάζει την βιντεοκάμερα να τρέχει με την οθόνη της γυρισμένη προς τη μεριά μου, μου κάνω κόλπα και με βλέπω και ξεχνάω να τρέξω και να φύγω και η μαμά καταφέρνει να μου χώσει καμιά μπουκιά.

Και στην παραλία φτιάχνουν με τη Λένια μεγάλες χελώνες, βουνά, κάστρα και εμείς με το Γιώργο τα κάνουμε λίμπα, δεν ξέρω γιατί εκείνες μας φωνάζουν τότε ΜΗ αφού έχει μεγάλη πλάκα και τελικά γινόμαστε όλοι γουρουνάκια και μπουρούμε να ξαναχωθούμε στο νερό.

Ναι αλλά εγώ ήθελα να πω για τη Ντήνο…

Λοιπόν:

Όταν ξύπνησα την επόμενη ημέρα στο ξενοδοχείο στην αρχή μπερδεύτηκα πολύ: το κρεββάτι ήταν διαφορετικό, το δωμάτιο ξένο, ευτυχώς που η μαμά με περίμενε ξύπνια δίπλα μου και διάβαζε το βιβλίο της, δεν ξέρω ποιο, όταν μάθω να διαβάζω θα σας πω.
Αφού ετοιμαστήκαμε κατεβήκαμε οι δυο μας για πρωινό, ο νονός και η νονά θα κατέβαιναν σε λιγάκι, και κάτσαμε παρέα σε ένα μεγάάάλο τραπέζι. Τριγύρω μας ήταν όλο παππούδες και γιαγιάδες, μια μεγάλη παρέα που είχε φτάσει το προηγούμενο βράδυ με ένα πούλμαν και εγώ υποσχέθηκα στη μαμά να γνωρίσω όλον τον κόσμο μέχρι να φέρει το πρωινό μας.
Τελικά δεν κατάφερα να κρατήσω την υπόσχεσή μας: η μαμά τελείωσε πολύ πιο γρήγορα από το μέρος που μου το είπε μπουφέ, και γύρισε μουρμουρίζοντας. Ξέχασα να σας πω ότι η μαμά το πρωί πεινάει πάντοτε σα λύκος, και η νονά, που επίσης λατρεύει το πρωινό, της είχε πει ότι είχε διαλέξει ΑΥΤΟ το ξενοδοχείο ΚΑΙ για το πρωινό του…
Ευτυχώς που η μαμά μου είχε πάρει ένα μίλκο από την προηγούμενη ημέρα. Α, και έφαγα και φρυγανιές. Μαρμελάδα θα μου έφερνε αλλά δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τι είδους ήταν, τα αυγά ήταν κρύα και όχι καλοβρασμένα και εγώ, όταν είναι από άλλους, πρέπει να τα τρώω σφιχτά για καλό και για κακό…

[…]
Πήγαμε πάλι στην Παναγίτσα!
Εκεί λίγο έξω από τον περίβολο αγοράσαμε λαμπάδες. Διάλεξα μόνη μου δύο που ήταν όσο το μπόι μου και έτσι, σαν τον σκιέρ που κρατάει τα μπαστούνια του, ανέβηκα καμαρωτή καμαρωτή τα σκαλοπάτια.
[Θεωρώ περιττό να σας πω ότι η μαμά μου είχε βάλει ένα ωραίο φουστανάκι και μου είχε χτενίσει τα μαλλιά μου. Το τελευταίο είναι κατόρθωμα γιατί σιχαίνομαι να με χτενίζουν.
Δε θέλω να τη στεναχωρήσω αλλά είναι λιγάκι χαζούλα: ο «αέ’ας» ήταν τόσο δυνατός που το μόνο που θύμιζε ότι εγώ είχα κάτσει σα καλό παιδάκι να με χτενίσει ήταν ένα κοκκαλάκι που ψιλοκρεμόταν από το κεφαλάκι μου.]
Ανάψαμε τις λαμπάδες μας και ανεβήκαμε στην εκκλησία.
Όμως όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα τον δικό μου παππούλη που με αγαπά και μου δίνει μελέκες…
[…]
Το μεσημέρι πήγαμε και πάλι για φαγητό, πεινούσα, γιατί είχα δεν είχα φάει καλά το πρωί, και πήγαμε στο «Αίθριο».
Και εκεί η μαμά μου θύμωσε πολύ και με μάλωσε!!!
Είναι γνωστό ότι όταν πάμε κάπου για να φάμε, εγώ ΠΡΕΠΕΙ να γνωρίσω οτιδήποτε
υπάρχει εκεί τριγύρω.
Να το πρωί εγώ χώθηκα στα μαγειρεία του ξενοδοχείου, όλοι φορούσαν σκουφάκια και γελάγανε, εκτός από την υπεύθυνη της τραπεζαρίας που ξεφυσούσε και τη μαμά μου που είχε γίνει κατακόκκινη σαν ντομάτα και με βούτηξε πάλι έξω…
Όμως, όλη Ντήνος είχε πια γεμίσει από πλήθη κόσμου και όπως ήταν φυσικό και στο
στενάκι που θέλαμε να φάμε δεν έπεφτε καρφίτσα. Τέλος πάντων, εμείς είχαμε βρει μεν τραπέζι αλλά η αφεντιά μου είχε νεύρα. Πέταξα κάτω τις μπογιές και της πλαστελίνες που μου είχε πάρει μαζί η μαμά και παραλίγο να πετάξω και το αγαπημένο μου «Ποτέ μα ποτέ δεν θα φάω ντομάτα» με τους αγαπημένους μου Τσάρλυ και Λόλα…
[Α, να ρωτήσετε τη μαμά μου να σας πει πώς θα βρείτε το καταπληκτικό επεισόδιο «the only sun» που κυκλοφορεί στο you tube σε δύο συνέχειες, αυτό μαζί με τις αγελάδες που γελάνε, τον Mr Bean σε κινούμενα σχέδια, τον Ροζ Πάνθηρα και το βίντεο με τη μαμά μου να τραγουδάει είναι από τα αγαπημένα μου βιντεάκια εκεί πέρα και όλη την ώρα τα βλέπω. Εδώ όμως ΟΥΤΕ και τέτοια βλέπω. Η σύνδεση λέει είναι πολύύύύύ αργή και δεν κατεβαίνει τίποτε…]
Και που λέτε λοιπόν, όταν μέσα σε πέντε ολόκληρα λεπτά η μαμά αναγκάστηκε να με μαζέψει γύρω στις δεκαπέντε φορές, γιατί έτρεχα κατευθείαν για το δρόμο, που είχε πολλά αυτοκίνητα, θύμωσε!!!
Και με βούτηξε από το τραπέζι, με έχωσε στο λαχανί μου καρότσι και ξεκίνησε για το ξενοδοχείο!!!
Μετά από εκατό μέτρα γύρισα θραμβεύτρια στους νονούς, ο αέρας κόντεψε να σπάσει την ομπρέλα μου, να πάρει το καπέλο μου, το καρότσι και εμένα μαζί και ίσως και τη μαμά…

Τελικά τη συγχώρεσα και υποσχέθηκα να φάω όλο μου τα φαγητό: μπιφτεκάκια σχάρας και σαγανάκι, χόρτα και ψωμάκι τραγανό.

[…]

Με φέρανε στη Ντήνο, κούνια δεν έχω βρει πουθενά αλλού εκτός από το λιμάνι, αλλά εκεί δεν έχει καθόλου δέντρα και η μαμά δεν με πάει γιατί οι γιατροί μου δεν επιτρέπουν καθόλου ήλιο…
Με φέρανε στη Ντήνο για μπάνιο και η μαμά ΔΕΝ με βάζει στην πισίνα, γιατί έχει μαύρες φυσαλίδες και βρωμιές και φοβάται, αμάν πια, μήπως κολλήσω κάτι… Η μαμά λέει ότι σαν τη θάλασσα δεν αξίζει τίποτε, αλλά πότε θα πάμε;
[…]
Ο νονός μας έβαλε όλους στο αμάξι το απόγευμα για μπάνιο!!! Θα πάμε λέει στη κολυμπήθρα. Έχει πλάκα να μπαίνω στο αμάξι με το νονό γιατί έχει πάντοτε μαζί του τη Νατάσα. [Όχι δε λένε έτσι τη νονά μου, έχει το ίδιο όνομα με τη μαμά και όλο μπλέκονται όταν κάποιος τις φωνάζει!! ]
Νατάσα λέει ένα περίεργο μικρό υπολογιστή που έχει κοντά του και που του λέει κάθε τόσο «σε εκατό μέτρα στρίψτε αριστερά», «σε πεντακόσια μέτρα στρίψτε δεξιά». Στην αρχή μπερδευόμουνα, αλλά τώρα ξέρω ότι μιλάει αυτό και όλο γελάω και το κοροϊδεύω…
[…]
Στο δρόμο περάσαμε από το Ξώμπουργο και από τον Βώλακα. Οι μεγάλοι τρελλάθηκαν να βγάζουν φωτογραφίες.
Στο Ξώμπουργο υπάρχει ένας απίθανος τεράστιος βράχος.
Στο Βώλακα πήγαμε γιατί έχει κάτι τεράστιες πέτρες σα βότσαλα ριγμένα από εδώ και από εκεί. Η μαμά βγήκε και μάζεψε μερικές για τη συλλογή της…
[…]
«Τιλίωσε» στη Ντήνο έχει μονάχα αέ’α!!!
Μπάνιο ΔΕΝ έκανα και ούτε και άφησα τη μαμά να απομακρυνθεί από κοντά μου, δυο βουτιές εκεί κοντά στην ακτή και πολύ της ήταν.
Κύματα βουνό, αέ’ας δυνατός και κάτι ρεύματα, αυτό το είπε η μαμά, δυνατά και αυτά…
Όμως η μαμά με έμαθε να παίζω κυνηγητό με τα κύματα και η νονά με τον νονό με έβγαζαν βίντεο…
[…]
Είμαστε στο γνωστό στενάκι για φαγητό. Στην "Παλαιά Παλλάδα" με τους υπέροχους μεζέδες. Η μαμά είναι λίγο ανήσυχη αλλά εγώ της έχω μια έκπληξη: δίπλα από το τραπέζι μας είναι η είσοδος για τη χειμερινή τους αίθουσα. Αποφάσισα να παίζω μονάχα εδώ: έχει άπλα και λίγα τραπέζια και μπορώ να χοροπηδάω όσο θέλω…
[…]
Περνάω υπέροχα με τους νονούς και τη μαμά!!
Τώρα γυρνάμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο, γιατί έπρεπε να επιστρέψουμε το αμάξι.
(Πριν περάσαμε από τα μαγαζιά και πήραμε δώρα σε μπαμπά, Λένια και Γιώργο. Η μαμά πήρε ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, από αυτά τα μακριά μακριά που της αρέσουν για να θυμάται την εκδρομή μας.
Νομίζω ότι μάλλον λέει ψέματα: απλώς ήταν πολύ ωραία και δε νομίζω ότι χωρίς αυτά θα μπορούσε να τα ξεχάσει όόόλα αυτά.)

Κοροϊδεύω και πάλι τις βάρκες αλλά νννννννυστάζω.
Ούτε καταλαβαίνω για πότε με παίρνει ο ύπνος…
ΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖ

[την καταγραφή ανέλαβε και πάλι η μαμά, όσο για το βίντεο που τραγουδάει, μην το ψάξετε: μια γιαπωνέζα τραγουδάει ένα τραγουδάκι, αλλά η Λυδία ανένδοτη ότι τραγουδάει η μαμά. Βλέπετε, Γιαπωνέζα και μαμά έχουν το ίδιο ολόισιο σαν πράσο μαλλί…]