Μια από τις βασικές μας στεναχώριες από την αρχή της περιπέτειας της Λυδίας ήταν το πώς θα αναπτυχθεί η ομιλία της, μια και τα σχετικά κέντρα από το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου λείπουν. Μέχρι πριν από ένα περίπου χρόνο το άγχος συνεχιζόταν αμείωτο μιας και έδειχνε σημεία προόδου αλλά πολύ λίγα. Εδώ και ένα χρόνο που τελείωσαν οι χημειοθεραπείες, και στον τομέα αυτό η ανάπτυξή της είναι εκρηκτική!
Τα βράδυα που την παίρνουμε στο κρεβάτι να την κοιμίσουμε, αφού κάνει διάφορες τούμπες και μας κάνει και την ανακεφαίωση της ημέρας, είμαστε πλέον βέβαιοι ότι θα μας κάνει την χάρη να αποκοιμηθεί όταν σκάει φιλάκι στην μαμά και της λέει "γλυκούλι! αγαπώ!". Μετά μαζεύουμε την μαμά από το σεντόνι με την σπάτουλα σαν λυωμένη σοκολάτα.
Τέλος πάντων, από χτες προστέθηκε στο καληνύχτισμα και το πιο γλυκό gute Nacht που έχετε ακούσει, που το ξεσηκώσαμε - από πού αλλού - από επεισόδιο Lola & Charlie στα γερμανικά!
Μαμά Της, πότε είπαμε ξεκινάει το κορίτσι εντατικά ιδιαίτερα στα γερμανικά; (Επίσης για να το γνωρίζουν και οι υποψήφιοι, ξέρουμε να μετράμε άψογα μέχρι το επτά!)