Ό,τι μένει από ένα καλοκαίρι (μέρος δεύτερο)

Να το και το δεύτερο μέρος. Μπορεί να έχει περάσει μήνας από το τέλος των διακοπών και μπορεί να είναι δύσκολο να κρατάει κάποιος ζωντανές τις αναμνήσεις μέσα στον καθημερινό χαμό, όμως αξίζει η προσπάθεια να μείνει κάτι ευχάριστο μέσα μας όσο περισσότερο γίνεται.

Με γεύση αλμυρή στην άκρη της γλώσσας, να μερικά ακόμα στιγμιότυπα.

Η δεσποινίς και ο μπάμπουρας. Εξαιρετική η μεταξύ τους σχέση. Ο χρυσοπράσινος σκαθαράκος ήταν μόνιμος τρόφιμος στους θάμνους δυόσμου και ρίγανης και η Λυδία του κρατούσε παρέα...

 Όπως λέει κι ένας φίλος, άλλο ένα καθήκον ως πατέρας το έκανα: Γιώργος και Λένια "τέλειωσαν" την "πίστα" "κάθομαι στις επάλξεις του κάστρου και απολαμβάνω την απόλυτη ησυχία, τη θέα και το θαλασσινό αεράκι".   

 Παλιός μύλος στον Αρκαδικό ποταμό. Από τα αντικείμενα του μαθήματος ιστορίας/γεωγραφίας/φυσικής/οικιακής οικονομίας - γιατί τα καλύτερα μαθήματα ξεκινάνε μόλις τελειώσει το σχολείο

Ποταμάκι ειδυλλιακό ... 

... και ασορτί καταρράκτης

Με τέτοια εφόδια έχουμε ξεκινήσει τη σχολική χρονιά. Ελπίζουμε να μας βοηθήσουν. 

Και του χρόνου, σε όλους!

Ό,τι μένει από ένα καλοκαίρι (μέρος πρώτο)

Ένα κύμα πάντα μας κυνηγάει, μια θάλασσα θέλει να την αγαπήσουμε, να την αφήσουμε να μας αγκαλιάσει, να της δώσουμε την καρδιά μας. Και η θάλασσα πάντα νικάει.

Και Εκείνη σαν θάλασσα...

Κυματιστή, πότε θορυβώδης πότε ήσυχη, θέλει να είναι κάθε μικρή και μεγάλη αγκαλιά δικιά της, τρέχει παίζοντας να της ξεφύγει για να πέσει πάλι με λαχτάρα μέσα της.

Δεν υπήρχε άμμος, δεν υπήρχαν βότσαλα, δεν υπήρχαν κοχύλια, δεν υπήρχαν φύκια... μόνον Εκείνη και η θάλασσα ... κι ένα ροζ πουα μαγιώ κάπου και τις δυο να τις ακουμπάει.

Δύο φιλενάδες αξεχώριστες.

Ιατρικές Εξετάσεις, μαθησιακά και μια σπουδαία Γιατρός!

Τις τελευταίες εβδομάδες ήμασταν όλο εξετάσεις.

Οι ενδοκρινολογικές μάς έφεραν τα καλύτερα νέα. Η Λυδία δεν έχει ανεπάρκεια αυξητικής ορμόνης, ο οργανισμός της την παράγει και την διαχειρίζεται σωστά και επομένως δεν χρειάζεται κάποια παρέμβαση, όπως είχαμε φοβηθεί. Τα παιδιά που έχουν περάσει από χημειοθεραπείες, και κυρίως από ακτινοβολίες στον εγκέφαλο, έχουν πολλές πιθανότητες να παρουσιάσουν ενδοκρινολογικά προβλήματα (είναι μάλλον οι πιο συχνές μεσοπρόθεσμες παρενέργειες των θεραπειών). Συνεχίζουμε με τακτικό έλεγχο - έτσι κι αλλιώς αυτός ο έλεγχος θα γίνεται εφ'όρου ζωής.

Υπέρηχος θυρεοειδούς: ένας τοσοδούλης όζος... Ανησυχητικός; θα δούμε. Θα τον παρακολουθούμε στενά...

Και κάτι άλλα ψιλά.... όλα για να μας κρατάνε σε εγρήγορση, αλλά τίποτε που να προκαλεί μεγάλη ανησυχία.

Πριν προχωρήσω παρακάτω, θέλω και εκ μέρους της Μαμάς Της να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε μια από τις ογκολόγους που στήριζαν την κλινική μας και που ήταν η μεγάλη μας συμπάθεια (πέραν της πρώην διευθύντριας που ήταν εκτός συναγωνισμού!...) και η οποία τώρα προσφέρει σε άλλη κλινική του νοσοκομείου. Και να της πω: είσαι η καλύτερη και σε αγαπάμε και ξέρουμε ότι όπου και να πας θα δώσεις παραπάνω από τον καλύτερο εαυτό σου! Σπουδαία γιατρός και άνθρωπος και φοβερό χαμόγελο!

Από Σεπτέμβρη έχουμε να παλέψουμε με τα μαθησιακά μας. Σύμφωνα με την ειδική παιδαγωγό, έχει καλύψει ένα 30-40% των πραγμάτων που έπρεπε να έχει κάνει στην α' δημοτικού και επειδή η β' έχει τις δυσκολίες της, έχουμε αγωνία και ήδη κάνουμε τις κινήσεις μας για να αυξήσουμε την υποστήριξή της. Ο βασικός μας στόχος είναι να μείνει σε στοιχειώδη επαφή με την υπόλοιπη τάξη ώστε όταν αποκτήσει την κατάλληλη μαθησιακή ωριμότητα να είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει ό,τι έχει προσλάβει.

Προσπαθούμε να πετύχουμε να κάνουμε και μια αναλυτική νευροψυχολογική εκτίμηση ώστε να δούμε πώς η νευρολογική παθολογία της σχετίζεται με τα μαθησιακά και άλλα ψυχολογικά ελλείματα, μήπως και προκύψουν νέες δυνατότητες να τη βοηθήσουμε.

Μπανάκια δεν έχουμε κάνει ακόμα :-(. Δεν θα αργήσουμε όμως!... 

Ετήσια Μαγνητική: όλα σταθερά

Πήραμε τα αποτελέσματα της, ετήσιας συχνότητας πλέον, μαγνητικής μας.

Σταθερή εικόνα: ένα κομματάκι όγκου 2,5 εκατοστά είναι εκεί, το ίδιο σε σχήμα και μέγεθος τα τελευταία 3 χρόνια. Η ίδια εικόνα με τα υγρώματα, μια πιεσμένη μέση γραμμή, το τεράστιο κενό εκεί που παλιά ήταν ο όγκος.

Το "σταθερό" είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να έχουμε.

Είμαστε λοιπόν μια χαρούμενη παρέα! Μπορούμε να συνεχίσουμε να σχεδιάζουμε τις διακοπές μας στο χωριό, τα μαθήματά Της με την ειδική παιδαγωγό για να πάμε πιο έτοιμοι στην Β' Δημοτικού, τις κατασκηνώσεις της Λένιας και του Γιωργή, πώς θα σώσουμε τα λουλούδια του μπαλκονιού από ένα απαίσιο παράσιτο που τα έχει βάλει στο μάτι, πώς θα καταφέρει ο Καλαμάρης να κάνει τον Μπομπ Σφουγγαράκη να μην είναι θύμα του Καβούρη και πώς θα αποκτήσουμε ενδιαφέροντες γείτονες (δηλαδή που να ζωγραφίζουν στο μπαλκόνι ή να καταφέρνουν να περνούν όλη τη μέρα πίνοντας καφέ και σερφάροντας στο internet μέσα σε μια κουζίνα με 70ties λουλουδάτα πλακάκια).

Καινούριο βαζάκι γλυκό χαμόγελο, από το φετινό, για όλους. Κι αν "φαρδύνει" το χαμόγελο (λόγω υπερβολικών κουταλιών) δεν θα έχουμε πρόβλημα στην παραλία, ίσα-ίσα κανείς δεν θα δίνει σημασία στα άλλα που τυχόν έχουν "φαρδύνει" πάνω μας! Βουρρρρ λοιπόν!
  

Γιορτή στα 8

Πάντα η ημέρα της γιορτής Της θα κλείνει έναν ακόμα χρόνο από την ημέρα της πρώτης διάγνωσης (21/5). Υπάρχει αμεσότερη και διαρκέστερη υπόμνηση του πώς λύπη και χαρά, πόνος και ευτυχία μπλέκονται αξεδιάλυτα;...

8 χρόνια μετά τη διάγνωση, η Λυδία κάνει άλματα καθημερινά, παλεύοντας να καλύψει τα κενά του παρελθόντος και αυτά που δημιουργούνται κάθε μέρα. Είναι εντυπωσιακό πώς μια υπόθεση 8 ετών είναι τόσο μακρυνή σε ορισμένες της πλευρές (π.χ. βαρειές θεραπείες μέσα στο νοσοκομείο) και τόσο κοντινή σε άλλες (ετούτο το "σκαμένο" κεφαλάκι που χαϊδεύω, τα μαθησιακά προβλήματα, το νέο πρόγραμμα ψυχοθεραπείας που ξεκινάμε...).

Τόσα χρόνια...

Σας ευχαριστούμε όλους για τις ευχές. Είναι απίστευτο, τόσα χρόνια, τόσοι άνθρωποι, τόσα καλά λόγια, τόση υποστήριξη...

Ευχαριστούμε!

Χειμώνας

Εμείς όμως έχουμε χρώματα λιακάδας. Η πρόοδος στη ζωγραφική μας είναι μεγάλη και με περηφάνεια σας παρουσιάζουμε, μετά το κείμενο, μερικά από τα έργα της Λυδίας. Στο τέλος υπάρχει και ένα του Γιωργή!

Έχοντας κλείσει τα 8 της χρονάκια, συνεχίζει να κοιτάζει τον κόσμο με τον δέοντα τσαμπουκά, επιδίδεται σε τζαρτζαρίσματα με τα (ενίοτε μεγαλύτερα) αγόρια στο σχολείο και αφιερώνει σε αυτό το περιέργο χόμπυ με τα γράμματα στα χαρτιά το πολύ ένα τεταρτάκι ημερησίως. 

Δηλώνει ότι δεν είναι πλέον άρρωστη, ενώ εάν την ζορίσεις (ναι, συμβαίνει μερικές φορές... κατά λάθος βέβαια) σου πετάει ένα "ούτε που ξέρεις τι πέρασα εγώ στο νοσοκομείο...", το οποίο μας είχε στείλει μέχρι να καταλάβουμε ότι από κάποια ταινία το έχει "ξεπατικώσει" - έχοντας βάλει βέβαια και λίγο από τις δικές της εμπειρίες.

Περνούσαμε βραδάκι έξω από το Παίδων, όλη η οικογένεια, στο γνωστό κόκκινο αυτοκίνητο με τις ηλιοφεγγαροροφές, οπότε η μικρή ρωτάει "Μαμά, εδώ είναι το παλιό νοσοκομείο;" (το καινούριο, της "Ελπίδας", είναι από την πίσω πλευρά και επειδή δεν έχουμε νοσηλευτεί σε αυτό δεν του δίνουμε ιδιαίτερη σημασία...). Η Μαμά της, πνίγοντας σε δευτερόλεπτα μερικά χρονάκια κλάμματος, απελπισίας και κούρασης είπε ένα επιφανειακά αλλά αρκετά πειστικά περιχαρές "Ναι καρδιά μου", για να εισπράξει την αντερώτηση "Και γιατί το λες κλαίγοντας;"

Τι στην ευχή.... πώς ....;;; 

Ευτυχώς που εκείνη τη στιγμή το φανάρι άναψε πράσινο και ο δρόμος ήταν άδειος...

Κάναμε και πάρτυ για τα γενέθλιά μας όπου η νεαρά χόρεψε και ένα ζεϊμπέκικο. (Όχι, όσο και να παρακαλάτε βίντεο-φωτο δεν έχει από το γεγονός αυτό, στην εποχή του SOPA και της ACTA τα πράγματα έχουν γίνει υπερβολικά περίεργα...).

Τώρα που γράφω όλοι κοιμούνται. Ναι, κι εγώ γράφω μετά από μήνες. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, κάθε μέρα σκέφτομαι "τι θα έγραφα στο blog της σήμερα". Αλλά δεν το γράφω. Γιατί λέω αύριο θα έχω κάτι καλύτερο να γράψω. Γιατί όσο και να σε έχει βαρέσει το κύμα, λίγο κάλμα κάνει και λες, αυτό ήταν τη σκαπούλαρα και βάζεις αντηλιακό και την πέφτεις στο κατάστρωμα. Και είναι ωραία έτσι.

"Η μαμά"

"Ανθρωπάκι ανάσκελα"

"Κορίτσια που παίζουν βόλεϋ"

"Ένα φάντασμα, και ένας που του μιλάει"

"εμμμ... κόκκινη φατσούλα"

Γιώργος: "Τοίχος δίπλα σε θάλασσα με αμμουδιά και ήλιο που δύει και ξαπλώστρα (από δεξιά προς τα αριστερά)!"