Έλεγα να αναρτήσω κάτι για τις διακοπές, αλλά...

... δεν παλεύεται το ρημάδι το μυαλό. Ακούς 5-6 νότες από αυτό

εκεί που προσπαθείς να παλέψεις κάτι προδιαγραφές και πάει....

Πάει το μυαλό πάλι πίσω 7-8 χρόνια εκεί που βράδυ περπατάς πάνω κάτω και Την έχεις στην αγκαλιά σου ήδη μια ώρα για να κοιμηθεί και έχει κοιμηθεί από το τρίτο λεπτό, αλλά εσύ Την κρατάς ακόμα να μην στην πάρει η κακιά μάγισσα και Της τραγουδάς για 124η φορά αυτό το τραγουδάκι...

Όχι ρε σεις, δεν είμαι κολλημένος, ούτε κατάθλιψη έχω, ούτε τρέχει τίποτε, ούτε έχω καθήλωση στο παρελθόν ούτε τίποτε τέτοιο. Απλά είπαμε.. το ρημάδι το μυαλό δεν πάει πάντα εκεί που το πας εσύ. Και το μυαλό τα έχει όλα μέσα και τα κρατάει ζωγραφισμένα και μελοποιημένα και μόλις στον αέρα πετάξει το σήμα το πιάνει και σε πάει.

Δεν Την κρατάω πια αγκαλιά να κοιμηθεί, αλλά το βράδυ Την βάζω για ύπνο (εναλλάξ με τη Μαμά Της - αν και έχω παλέψει να το πάρω εντελώς πάνω μου αλλά Εκείνη εκεί κολλημένη με τη Μαμά...) και είναι αυτό από τις 2-3 καλύτερες στιγμές της ημέρας μου.

Άντε πάρτε και αυτό το τραγούδι

που όταν το ακούει η Λυδία να ξεκινάει, δεν αφήνει ούτε να το αλλάξουμε ούτε να μιλήσει κανένας "πάνω" του.

Θα επανέλθω με τα καλοκαιρινά...

ΥΓ: το "πραξικόπημα" της Μαμάς Της δεν θα μείνει ούτε αναπάντητο ούτε ατιμώρητο :-). Η τάξη αποκαθίσταται σιγά-σιγά, όπως βλέπετε.

Πραξικόπημα!!!

Δεν ξέρω γιατί, αλλά τις προάλλες θυμήθηκα τότε, όταν κάναμε το δεύτερο χειρουργείο και
νοσηλευόταν η Λυδία μας στην κλινική, με είχε πλησιάσει δειλά μια μαμά να με ρωτήσει, πώς πάμε και να μου δείξει, ακόμη πιο δειλά, μια φωτογραφία της Λυδίας, που την είχαν κόψει κ την είχαν κολλήσει στον τοίχο... γιατί έπαιρναν κουράγιο... ήταν τόσο συγκινητικό...

Και έτσι βλέποντας το μπλογκ της έτσι, ανενεργό, διαβάζοντας τα μηνύματά σας, ένοιωσα τύψεις, γιατί ξέρω ότι την σκέφτεστε κ αναρωτιέστε... Και μιας και αν περίμενα τον Ναυτίλο θα ερχόταν ίσως τα επόμενα γενέθλιά της, ναι, προχωρώ σε  π ρ α ξ ι κ ό π η μ α  και παίρνω για λίγο, έστω, το λόγο εδώ πέρα ;-)

Γιατί είναι πολύς καιρός που θέλουμε να γράψουμε, αλλά η λαίλαπα που έχει συμπαρασύρει τα πάντα δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα.

Μα πέρα από όλα αυτά ήταν μια ζόρικη, κουραστική χρονιά και για το Λυδιάκι και τα αδέρφια της, όπως για όλα τα παιδιά... όμως, η μικρή έχει αρχίσει να πετυχαίνει κάποιους από τους στόχους, προσπαθεί σκληρά και με πείσμα, το μικρούλι, που ποτέ κανείς δεν περίμενε να το δει να παίρνει τη τσάντα του στον ώμο και να τρέχει στην τάξη...

Από υγεία είναι πάντοτε σταθερή, παρόλο που τώρα η έμφαση έχει δοθεί στο αναπτυξιακό κομμάτι, στην πρώιμη ήβη που ήδη καταπολεμούμε, στα ματάκια που πάλι δεν πειθαρχούν και φλερτάρουν εκ νέου με τον στραβισμό...

Αλλά κάνουμε το σταυρό μας που το βασικό μας θέμα είναι πάντοτε σταθερό, αλλά είναι τόσα μα τόσα πολλά αυτά που λόγω χειρουργείων, χημειοθεραπειών, ακτινοθεραπειών... έχουν αποσυντονιστεί... τόσα πολλά που πρέπει συνέχεια να έχεις στο μυαλό σου....

Και ας μας τρόμαξαν πολύ πριν από κανά τρίμηνο ότι μπορεί να είχαμε πρόβλημα στο στέλεχος... Έτσι απλά μας το είπαν... [μ'αρέσει που είμαστε λέει δυνατοί, αλλά, όταν ειπωθεί οτιδήποτε που να αφορά επιδείνωση πρέπει να μαζεύουμε κομματάκι κομματάκι την ψυχούλα μας και πάλι...]

Η Λυδία

 Όμως είπαμε, δεν τη θεωρούμε τυχαία τιγράκι, και έχει αρχίσει να δείχνει πιο καθαρά τι της αρέσει, εκτός από το χορό, τώρα και η ζωγραφική...

Λυδία με Μπεγιάλ και Τζίντζα

[και για όσους δεν γνωρίζουν, είναι από τη σειρά Monsuno!!]

 Εν τω μεταξύ το μικρό μας φέτος τα κατάφερε: πήγε για πρώτη φορά κατασκήνωση, μια βδομάδα, χωρίς μαμά (κάτι που μέχρι τώρα ανήκε στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας) πέρασε τέλεια: να 'ναι καλά η υπέροχη ενορία μας, με τους τόσο δυνατούς ιερείς και τα καταπληκτικά παιδιά που αναλαμβάνουν τις ομάδες.

Δυστυχώς μέχρι τώρα έχει κάνει όλο κι όλο ένα μπανάκι μονάχα, αλλά σύντομα φεύγουμε για Κρήτη!!!! Αυτό το ταξίδι έχει ιδιαίτερη σημασία για εμάς, όχι τόσο επειδή έχω προπάππου Σφακιανό, όσο επειδή για χρόνια απαγορευόταν οποιαδήποτε μετακίνησή της με καράβι, μιας και αν συνέβαινε κάτι έπρεπε να είμαστε σε θέση να φτάσουμε άμεσα στην Αθήνα...  

Όπως λοιπόν, λέει και ο καλός μου, πρέπει επιτέλους να το πάρω απόφαση ότι έχουν ανοιχθεί νέες προοπτικές για το μέλλον μας...

Βέβαια ο ίδιος ξεφυσάει, ο γνήσιος Έλληνας πατέρας, μιας και η Λυδία έχει αποκτήσει και την πρώτη της αγάπη, τον Beyal από τα Monsuno... Οι έχοντες Nickelodeon θα καταλαβαίνετε για ποιον μιλάω: τον βλέπει στον ύπνο της, τον μελετάει στον ξύπνιο της και τον ζωγραφίζει παντού.

Με το διάβασμα έχουμε ακόμη τα θεματάκια μας, αλλά προχωράμε ακάθεκτα: σιγά σιγά συλλαβίζει συστατικά από κονσέρβες, επιγραφές στο δρόμο, σκόρπιες λέξεις... ενίοτε προσπαθεί να γράψει αυτό που σκέφτεται... 

Ξέρω, αν έγραφε ο Ναυτίλος θα ήταν αλλοιώς, αλλά βιάζομαι να του κάνω έκπληξη προτού επιστρέψουν από τις κούνιες και δεν προλαβαίνω να χτενίσω το κείμενό μου... άλλωστε εκείνος έχει έναν δικό του τρόπο να τα καταγράφει... εγώ θα ξαναγυρίσω στις ιστορίες μου, που έχω επίσης εγκαταλείψει, αλλά να, επειδή δεν μπορώ να σας κεράσω από το παγωτό που έφτιαξα το απόγευμα, είπα να σας φιλέψω μια κουταλίτσα από το γλυκό που προτιμάτε!!

Νά ΄στε όλοι σας καλά!!

Stardustia
:-)

ρομποτάκι - φτιαγμένο στον υπολογιστή

Ετών Εννέα

Λυδία, ετών εννέα.

Δεν είμαι σίγουρος τι θα μπορούσα να γράψω με αφορμή τα ένατα γενέθλιά Της.

Όσο περνάνε τα χρόνια, ο θαυμασμός μου για τα επιτεύγματα της μικρής (μην της πείτε ότι την είπα έτσι γιατί "θα με σκοτώσει με τα ίδια της τα χέρια" - σε καμιά περίπτωση μια ενιάχρονη μαχήτρια δεν δέχεται να την αποκαλούν "μικρή"!) αυξάνεται. Τα αποθέματα ενεργητικότητας, δυναμισμού και τσαμπουκά, αντί να μειώνονται, αυξάνονται, πληθαίνουν και αναβαθμίζονται.

Είναι δύσκολο να το περιγράψω και να το εξηγήσω.... Πιάνει όλον το χωροχρόνο γύρω της, η ψυχή της απλώνεται σε κάθε γωνιά που μπορεί να φτάσει η φωνή και η ματιά της. Καταλαβαίνει όλο και περισσότερο τους περιορισμούς της και ... τους φτύνει κατάμουτρα! Μπορεί σε κάποιους αυτό να φαίνεται ως άγνοια και έλλειψη συνειδητοποίησης και ενδεχομένως να τους φέρνει σε δύσκολη θέση (και ανάμεσα σε όλους και σε εμάς, ναι τους ίδιους Της τους γονείς!), αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ζωντανή παλλόμενη πύλη ζωτικής ενέργειας. Ένα συνεχές κύμα ύπαρξης που κατακλύζει τα πάντα.

Επειδή τα χρόνια περνάνε και τα βιώματα και οι εμπειρίες και τα λόγα και οι ματιές συσσωρεύονται και γίνονται ζωή και ιστορία και χώμα γόνιμο για το μέλλον, και επειδή ο χρόνος μας είναι μπλεγμένος με το χρόνο των άλλων υπάρξεων γύρω μας, πρέπει να αποδώσω ταπεινά τιμή στους δύο άλλους ανθρώπους που στο σύνολο της συνειδητής μέχρι τώρα ζωής τους υπήρξαν οι αξιότεροι συνοδοιπόροι Της/μας: στη Λένια και το Γιωργή. Άνθρωποι που σύντομα ή λίγο πιο μετά θα ανοίξουν δυνατά φτερά για να πετάξουν μόνοι τους, άνθρωποι ήδη δυνατοί, όμορφοι, γενναίοι και ελεύθεροι. Άνθρωποι που πάντα θα νοιωθω ευγνωμοσύνη που πέρασαν από κοντά μου και πήραν κάτι από την ύπαρξή μου (όσο κι αν τώρα ακόμα τους ζορίζει η "πατρική/μητρική εξουσία" :-))

Η Μαμά Της κι εγώ ευχαριστούμε όλους τους αναγνώστες για την υποστήριξη και τις ευχές σας. Επιτρέψτε μας τώρα να μπούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, εκεί που χωνεύουμε τις ανάσες των καμαριών μας και τις κάνουμε πίστη και ελπίδα.