Λυδία, ετών εννέα.
Δεν είμαι σίγουρος τι θα μπορούσα να γράψω με αφορμή τα ένατα γενέθλιά Της.
Όσο περνάνε τα χρόνια, ο θαυμασμός μου για τα επιτεύγματα της μικρής (μην της πείτε ότι την είπα έτσι γιατί "θα με σκοτώσει με τα ίδια της τα χέρια" - σε καμιά περίπτωση μια ενιάχρονη μαχήτρια δεν δέχεται να την αποκαλούν "μικρή"!) αυξάνεται. Τα αποθέματα ενεργητικότητας, δυναμισμού και τσαμπουκά, αντί να μειώνονται, αυξάνονται, πληθαίνουν και αναβαθμίζονται.
Είναι δύσκολο να το περιγράψω και να το εξηγήσω.... Πιάνει όλον το χωροχρόνο γύρω της, η ψυχή της απλώνεται σε κάθε γωνιά που μπορεί να φτάσει η φωνή και η ματιά της. Καταλαβαίνει όλο και περισσότερο τους περιορισμούς της και ... τους φτύνει κατάμουτρα! Μπορεί σε κάποιους αυτό να φαίνεται ως άγνοια και έλλειψη συνειδητοποίησης και ενδεχομένως να τους φέρνει σε δύσκολη θέση (και ανάμεσα σε όλους και σε εμάς, ναι τους ίδιους Της τους γονείς!), αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ζωντανή παλλόμενη πύλη ζωτικής ενέργειας. Ένα συνεχές κύμα ύπαρξης που κατακλύζει τα πάντα.
Επειδή τα χρόνια περνάνε και τα βιώματα και οι εμπειρίες και τα λόγα και οι ματιές συσσωρεύονται και γίνονται ζωή και ιστορία και χώμα γόνιμο για το μέλλον, και επειδή ο χρόνος μας είναι μπλεγμένος με το χρόνο των άλλων υπάρξεων γύρω μας, πρέπει να αποδώσω ταπεινά τιμή στους δύο άλλους ανθρώπους που στο σύνολο της συνειδητής μέχρι τώρα ζωής τους υπήρξαν οι αξιότεροι συνοδοιπόροι Της/μας: στη Λένια και το Γιωργή. Άνθρωποι που σύντομα ή λίγο πιο μετά θα ανοίξουν δυνατά φτερά για να πετάξουν μόνοι τους, άνθρωποι ήδη δυνατοί, όμορφοι, γενναίοι και ελεύθεροι. Άνθρωποι που πάντα θα νοιωθω ευγνωμοσύνη που πέρασαν από κοντά μου και πήραν κάτι από την ύπαρξή μου (όσο κι αν τώρα ακόμα τους ζορίζει η "πατρική/μητρική εξουσία" :-))
Η Μαμά Της κι εγώ ευχαριστούμε όλους τους αναγνώστες για την υποστήριξη και τις ευχές σας. Επιτρέψτε μας τώρα να μπούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, εκεί που χωνεύουμε τις ανάσες των καμαριών μας και τις κάνουμε πίστη και ελπίδα.
Δεν είμαι σίγουρος τι θα μπορούσα να γράψω με αφορμή τα ένατα γενέθλιά Της.
Όσο περνάνε τα χρόνια, ο θαυμασμός μου για τα επιτεύγματα της μικρής (μην της πείτε ότι την είπα έτσι γιατί "θα με σκοτώσει με τα ίδια της τα χέρια" - σε καμιά περίπτωση μια ενιάχρονη μαχήτρια δεν δέχεται να την αποκαλούν "μικρή"!) αυξάνεται. Τα αποθέματα ενεργητικότητας, δυναμισμού και τσαμπουκά, αντί να μειώνονται, αυξάνονται, πληθαίνουν και αναβαθμίζονται.
Είναι δύσκολο να το περιγράψω και να το εξηγήσω.... Πιάνει όλον το χωροχρόνο γύρω της, η ψυχή της απλώνεται σε κάθε γωνιά που μπορεί να φτάσει η φωνή και η ματιά της. Καταλαβαίνει όλο και περισσότερο τους περιορισμούς της και ... τους φτύνει κατάμουτρα! Μπορεί σε κάποιους αυτό να φαίνεται ως άγνοια και έλλειψη συνειδητοποίησης και ενδεχομένως να τους φέρνει σε δύσκολη θέση (και ανάμεσα σε όλους και σε εμάς, ναι τους ίδιους Της τους γονείς!), αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ζωντανή παλλόμενη πύλη ζωτικής ενέργειας. Ένα συνεχές κύμα ύπαρξης που κατακλύζει τα πάντα.
Επειδή τα χρόνια περνάνε και τα βιώματα και οι εμπειρίες και τα λόγα και οι ματιές συσσωρεύονται και γίνονται ζωή και ιστορία και χώμα γόνιμο για το μέλλον, και επειδή ο χρόνος μας είναι μπλεγμένος με το χρόνο των άλλων υπάρξεων γύρω μας, πρέπει να αποδώσω ταπεινά τιμή στους δύο άλλους ανθρώπους που στο σύνολο της συνειδητής μέχρι τώρα ζωής τους υπήρξαν οι αξιότεροι συνοδοιπόροι Της/μας: στη Λένια και το Γιωργή. Άνθρωποι που σύντομα ή λίγο πιο μετά θα ανοίξουν δυνατά φτερά για να πετάξουν μόνοι τους, άνθρωποι ήδη δυνατοί, όμορφοι, γενναίοι και ελεύθεροι. Άνθρωποι που πάντα θα νοιωθω ευγνωμοσύνη που πέρασαν από κοντά μου και πήραν κάτι από την ύπαρξή μου (όσο κι αν τώρα ακόμα τους ζορίζει η "πατρική/μητρική εξουσία" :-))
Η Μαμά Της κι εγώ ευχαριστούμε όλους τους αναγνώστες για την υποστήριξη και τις ευχές σας. Επιτρέψτε μας τώρα να μπούμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, εκεί που χωνεύουμε τις ανάσες των καμαριών μας και τις κάνουμε πίστη και ελπίδα.
