Συνοπτική ενημέρωση: μετά από μεγάλο διάστημα διαβουλεύσεων και αναζήτησης της βέλτιστης πορείας αντιμετώπισης και της κατάλληλης ιατρικής ομάδας, έγινε επέμβαση, εξαιρέθηκε όλο το μόρφωμα που είχε παρουσιαστεί και τα αποτελέσματα δεν δείχνουν αυτή τη φορά κακοήθεια. Μας μένει να μάθουμε την αιτιολογία της βλάβης και τυχόν ενέργειες που πρέπει να ακολουθήσουν, πώς το θέμα αυτό επηρεάζει άλλα ιατρικά κομμάτια κ.λπ.
Επειδή η βλάβη ήταν κοντά στο σημείο που έχει χειρουργηθεί ήδη τρις και έχουν περάσει και οι ακτίνες και βρίσκεται και η βαλβίδα μας, υπήρχε μπόλικη ανησυχία από τους γιατρούς, μολονότι η επέμβαση καθ'αυτή θεωρείται απλή. Όλα όμως πήγαν όσο καλά έπρεπε.
Ο χαρακτήρας της Τιγρίας φάνηκε για άλλη μια φορά. Ούτε η εφηβεία κατάφερε να αλλάξει αυτό που ξέραμε ως ένα βασικό στοιχείο του χαρακτήρα της: το πείσμα και την δύναμη απέναντι στις αντιξοότητες. Πέρασε δύσκολο καλοκαίρι, έχοντας πλήρη πλέον εικόνα για το πρόβλημα που προέκυψε και για το ότι θα χρειαζόταν να γίνει εγχείριση για κάτι που δεν ξέραμε τι είναι. Με αγωνία πολύ, με τσαντίλα (το τι "άκουγαν" οι γιατροί καθημερινά δεν λέγεται), με ανακούφιση όταν αποφασίστηκε να γίνουν οι διακοπές της οικογένειας κανονικά και να πάει στην κατασκήνωση πριν προχωρήσουμε σε οτιδήποτε άλλο, με κορύφωση όταν μας πήραν τηλέφωνο να πάμε για εισαγωγή σε 2 μόλις ώρες...
Μετά από 15 λεπτά που έβγαλε από μέσα της όλη την πίεση και την αγωνία, ετοίμασε το σακίδιο με τα απαραίτητα και πήγαμε... Όλοι μας ρωτούσαν με φόβο (κι εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας) εάν αυτή τη φορά θα είχαμε την ίδια ατρόμητη και συνεργάσιμη και δυνατή Λυδία. Και ... την είχαμε... Για άλλη μια φορά πήραμε το μάθημά μας από αυτό το κορίτσι, από εκείνα τα βλέμματα που μας έλεγαν "Φοβάμαι και μισώ αυτούς τους απαίσιους διαδρόμους και όλα τα απαίσια ιατρικά γύρω μου, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να με νικήσουν, θα το καταφέρω κι αυτό, τα άλογα με περιμένουν την άλλη Τρίτη και έχω και τις πρόβες της παρέλασης που δεν θέλω να χάσω...". Αυτό το κορίτσι δεν θα λυγίσει ποτέ...
Μόλις μετά κόψαμε τα ράμματα, μισό κεφάλι ξυρισμένο, με όλο το παλιό και καινούριο "ανάγλυφο" σε θέα. Σοκ για 1-2 λεπτά στον καθρέφτη ("θα έκλαιγα τώρα εάν δεν ήμουν τόσο μπουρζουά" ήταν η πρώτη της φράση - όποιος γράψει πρώτος από ποια ταινία είναι η ατάκα κερδίζει γλυκό χαμόγελο από το μυστικό βαζάκι), συζητήσεις και δοκιμές για μαντήλια, σκουφιά, κουρέματα κ.λπ. που κράτησαν 4-5 μέρες. Και μετά; Απλά χωρίς κανένα κάλυμμα ή "φτιάξιμο", παντού έξω! Δεν δίνει δεκάρα ποιος την κοιτάει και πώς, εάν τραβάει βλέμματα ή εάν κάποιοι "ανατριχιάζουν". Απλώς δεν την νοιάζει...
Γυρίσαμε σχολείο, συνεχίζουμε ιππασία και αύριο θα είναι και παραστάτις στην παρέλαση! Αμέ!
Εάν ακούτε κάτι να σφυρίζει σαν ζορισμένη χύτρα ταχύτητας από μακρυά, είναι ο μακρύς και ατελείωτος στεναγμός ανακούφισης από τη Μαμά Της και εμένα. Προχωράμε. Σας ευχαριστούμε όλους για τις ευχές, τις προσευχές και τα λόγια συμπαράστασης, για τις αγκαλιές!
Επειδή η βλάβη ήταν κοντά στο σημείο που έχει χειρουργηθεί ήδη τρις και έχουν περάσει και οι ακτίνες και βρίσκεται και η βαλβίδα μας, υπήρχε μπόλικη ανησυχία από τους γιατρούς, μολονότι η επέμβαση καθ'αυτή θεωρείται απλή. Όλα όμως πήγαν όσο καλά έπρεπε.
Ο χαρακτήρας της Τιγρίας φάνηκε για άλλη μια φορά. Ούτε η εφηβεία κατάφερε να αλλάξει αυτό που ξέραμε ως ένα βασικό στοιχείο του χαρακτήρα της: το πείσμα και την δύναμη απέναντι στις αντιξοότητες. Πέρασε δύσκολο καλοκαίρι, έχοντας πλήρη πλέον εικόνα για το πρόβλημα που προέκυψε και για το ότι θα χρειαζόταν να γίνει εγχείριση για κάτι που δεν ξέραμε τι είναι. Με αγωνία πολύ, με τσαντίλα (το τι "άκουγαν" οι γιατροί καθημερινά δεν λέγεται), με ανακούφιση όταν αποφασίστηκε να γίνουν οι διακοπές της οικογένειας κανονικά και να πάει στην κατασκήνωση πριν προχωρήσουμε σε οτιδήποτε άλλο, με κορύφωση όταν μας πήραν τηλέφωνο να πάμε για εισαγωγή σε 2 μόλις ώρες...
Μετά από 15 λεπτά που έβγαλε από μέσα της όλη την πίεση και την αγωνία, ετοίμασε το σακίδιο με τα απαραίτητα και πήγαμε... Όλοι μας ρωτούσαν με φόβο (κι εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας) εάν αυτή τη φορά θα είχαμε την ίδια ατρόμητη και συνεργάσιμη και δυνατή Λυδία. Και ... την είχαμε... Για άλλη μια φορά πήραμε το μάθημά μας από αυτό το κορίτσι, από εκείνα τα βλέμματα που μας έλεγαν "Φοβάμαι και μισώ αυτούς τους απαίσιους διαδρόμους και όλα τα απαίσια ιατρικά γύρω μου, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να με νικήσουν, θα το καταφέρω κι αυτό, τα άλογα με περιμένουν την άλλη Τρίτη και έχω και τις πρόβες της παρέλασης που δεν θέλω να χάσω...". Αυτό το κορίτσι δεν θα λυγίσει ποτέ...
Μόλις μετά κόψαμε τα ράμματα, μισό κεφάλι ξυρισμένο, με όλο το παλιό και καινούριο "ανάγλυφο" σε θέα. Σοκ για 1-2 λεπτά στον καθρέφτη ("θα έκλαιγα τώρα εάν δεν ήμουν τόσο μπουρζουά" ήταν η πρώτη της φράση - όποιος γράψει πρώτος από ποια ταινία είναι η ατάκα κερδίζει γλυκό χαμόγελο από το μυστικό βαζάκι), συζητήσεις και δοκιμές για μαντήλια, σκουφιά, κουρέματα κ.λπ. που κράτησαν 4-5 μέρες. Και μετά; Απλά χωρίς κανένα κάλυμμα ή "φτιάξιμο", παντού έξω! Δεν δίνει δεκάρα ποιος την κοιτάει και πώς, εάν τραβάει βλέμματα ή εάν κάποιοι "ανατριχιάζουν". Απλώς δεν την νοιάζει...
 |
| Αγέρωχες πολεμίστριες βαδίζουν μετά τη νίκη αναλογιζόμενες ... από πού θα "χτυπήσουν" το "σουβλάκι του θριάμβου" |
Γυρίσαμε σχολείο, συνεχίζουμε ιππασία και αύριο θα είναι και παραστάτις στην παρέλαση! Αμέ!
Εάν ακούτε κάτι να σφυρίζει σαν ζορισμένη χύτρα ταχύτητας από μακρυά, είναι ο μακρύς και ατελείωτος στεναγμός ανακούφισης από τη Μαμά Της και εμένα. Προχωράμε. Σας ευχαριστούμε όλους για τις ευχές, τις προσευχές και τα λόγια συμπαράστασης, για τις αγκαλιές!
