Tuesday, January 31, 2012

Χειμώνας

Εμείς όμως έχουμε χρώματα λιακάδας. Η πρόοδος στη ζωγραφική μας είναι μεγάλη και με περηφάνεια σας παρουσιάζουμε, μετά το κείμενο, μερικά από τα έργα της Λυδίας. Στο τέλος υπάρχει και ένα του Γιωργή!

Έχοντας κλείσει τα 8 της χρονάκια, συνεχίζει να κοιτάζει τον κόσμο με τον δέοντα τσαμπουκά, επιδίδεται σε τζαρτζαρίσματα με τα (ενίοτε μεγαλύτερα) αγόρια στο σχολείο και αφιερώνει σε αυτό το περιέργο χόμπυ με τα γράμματα στα χαρτιά το πολύ ένα τεταρτάκι ημερησίως. 

Δηλώνει ότι δεν είναι πλέον άρρωστη, ενώ εάν την ζορίσεις (ναι, συμβαίνει μερικές φορές... κατά λάθος βέβαια) σου πετάει ένα "ούτε που ξέρεις τι πέρασα εγώ στο νοσοκομείο...", το οποίο μας είχε στείλει μέχρι να καταλάβουμε ότι από κάποια ταινία το έχει "ξεπατικώσει" - έχοντας βάλει βέβαια και λίγο από τις δικές της εμπειρίες.

Περνούσαμε βραδάκι έξω από το Παίδων, όλη η οικογένεια, στο γνωστό κόκκινο αυτοκίνητο με τις ηλιοφεγγαροροφές, οπότε η μικρή ρωτάει "Μαμά, εδώ είναι το παλιό νοσοκομείο;" (το καινούριο, της "Ελπίδας", είναι από την πίσω πλευρά και επειδή δεν έχουμε νοσηλευτεί σε αυτό δεν του δίνουμε ιδιαίτερη σημασία...). Η Μαμά της, πνίγοντας σε δευτερόλεπτα μερικά χρονάκια κλάμματος, απελπισίας και κούρασης είπε ένα επιφανειακά αλλά αρκετά πειστικά περιχαρές "Ναι καρδιά μου", για να εισπράξει την αντερώτηση "Και γιατί το λες κλαίγοντας;"

Τι στην ευχή.... πώς ....;;; 

Ευτυχώς που εκείνη τη στιγμή το φανάρι άναψε πράσινο και ο δρόμος ήταν άδειος...

Κάναμε και πάρτυ για τα γενέθλιά μας όπου η νεαρά χόρεψε και ένα ζεϊμπέκικο. (Όχι, όσο και να παρακαλάτε βίντεο-φωτο δεν έχει από το γεγονός αυτό, στην εποχή του SOPA και της ACTA τα πράγματα έχουν γίνει υπερβολικά περίεργα...).

Τώρα που γράφω όλοι κοιμούνται. Ναι, κι εγώ γράφω μετά από μήνες. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, κάθε μέρα σκέφτομαι "τι θα έγραφα στο blog της σήμερα". Αλλά δεν το γράφω. Γιατί λέω αύριο θα έχω κάτι καλύτερο να γράψω. Γιατί όσο και να σε έχει βαρέσει το κύμα, λίγο κάλμα κάνει και λες, αυτό ήταν τη σκαπούλαρα και βάζεις αντηλιακό και την πέφτεις στο κατάστρωμα. Και είναι ωραία έτσι.


"Η μαμά"

"Ανθρωπάκι ανάσκελα"

"Κορίτσια που παίζουν βόλεϋ"

"Ένα φάντασμα, και ένας που του μιλάει"

"εμμμ... κόκκινη φατσούλα"

Γιώργος: "Τοίχος δίπλα σε θάλασσα με αμμουδιά και ήλιο που δύει και ξαπλώστρα (από δεξιά προς τα αριστερά)!"