Sunday, September 23, 2012

Ό,τι μένει από ένα καλοκαίρι (μέρος δεύτερο)

Να το και το δεύτερο μέρος. Μπορεί να έχει περάσει μήνας από το τέλος των διακοπών και μπορεί να είναι δύσκολο να κρατάει κάποιος ζωντανές τις αναμνήσεις μέσα στον καθημερινό χαμό, όμως αξίζει η προσπάθεια να μείνει κάτι ευχάριστο μέσα μας όσο περισσότερο γίνεται.

Με γεύση αλμυρή στην άκρη της γλώσσας, να μερικά ακόμα στιγμιότυπα.

Η δεσποινίς και ο μπάμπουρας. Εξαιρετική η μεταξύ τους σχέση. Ο χρυσοπράσινος σκαθαράκος ήταν μόνιμος τρόφιμος στους θάμνους δυόσμου και ρίγανης και η Λυδία του κρατούσε παρέα...


 Όπως λέει κι ένας φίλος, άλλο ένα καθήκον ως πατέρας το έκανα: Γιώργος και Λένια "τέλειωσαν" την "πίστα" "κάθομαι στις επάλξεις του κάστρου και απολαμβάνω την απόλυτη ησυχία, τη θέα και το θαλασσινό αεράκι".   


 Παλιός μύλος στον Αρκαδικό ποταμό. Από τα αντικείμενα του μαθήματος ιστορίας/γεωγραφίας/φυσικής/οικιακής οικονομίας - γιατί τα καλύτερα μαθήματα ξεκινάνε μόλις τελειώσει το σχολείο


Ποταμάκι ειδυλλιακό ... 


... και ασορτί καταρράκτης

Με τέτοια εφόδια έχουμε ξεκινήσει τη σχολική χρονιά. Ελπίζουμε να μας βοηθήσουν. 

Και του χρόνου, σε όλους!

Wednesday, September 05, 2012

Ό,τι μένει από ένα καλοκαίρι (μέρος πρώτο)


Ένα κύμα πάντα μας κυνηγάει, μια θάλασσα θέλει να την αγαπήσουμε, να την αφήσουμε να μας αγκαλιάσει, να της δώσουμε την καρδιά μας. Και η θάλασσα πάντα νικάει.

Και Εκείνη σαν θάλασσα...

Κυματιστή, πότε θορυβώδης πότε ήσυχη, θέλει να είναι κάθε μικρή και μεγάλη αγκαλιά δικιά της, τρέχει παίζοντας να της ξεφύγει για να πέσει πάλι με λαχτάρα μέσα της.

Δεν υπήρχε άμμος, δεν υπήρχαν βότσαλα, δεν υπήρχαν κοχύλια, δεν υπήρχαν φύκια... μόνον Εκείνη και η θάλασσα ... κι ένα ροζ πουα μαγιώ κάπου και τις δυο να τις ακουμπάει.

Δύο φιλενάδες αξεχώριστες.