Thursday, August 22, 2013

Έλεγα να αναρτήσω κάτι για τις διακοπές, αλλά...

... δεν παλεύεται το ρημάδι το μυαλό. Ακούς 5-6 νότες από αυτό


εκεί που προσπαθείς να παλέψεις κάτι προδιαγραφές και πάει....

Πάει το μυαλό πάλι πίσω 7-8 χρόνια εκεί που βράδυ περπατάς πάνω κάτω και Την έχεις στην αγκαλιά σου ήδη μια ώρα για να κοιμηθεί και έχει κοιμηθεί από το τρίτο λεπτό, αλλά εσύ Την κρατάς ακόμα να μην στην πάρει η κακιά μάγισσα και Της τραγουδάς για 124η φορά αυτό το τραγουδάκι...

Όχι ρε σεις, δεν είμαι κολλημένος, ούτε κατάθλιψη έχω, ούτε τρέχει τίποτε, ούτε έχω καθήλωση στο παρελθόν ούτε τίποτε τέτοιο. Απλά είπαμε.. το ρημάδι το μυαλό δεν πάει πάντα εκεί που το πας εσύ. Και το μυαλό τα έχει όλα μέσα και τα κρατάει ζωγραφισμένα και μελοποιημένα και μόλις στον αέρα πετάξει το σήμα το πιάνει και σε πάει.

Δεν Την κρατάω πια αγκαλιά να κοιμηθεί, αλλά το βράδυ Την βάζω για ύπνο (εναλλάξ με τη Μαμά Της - αν και έχω παλέψει να το πάρω εντελώς πάνω μου αλλά Εκείνη εκεί κολλημένη με τη Μαμά...) και είναι αυτό από τις 2-3 καλύτερες στιγμές της ημέρας μου.

Άντε πάρτε και αυτό το τραγούδι


που όταν το ακούει η Λυδία να ξεκινάει, δεν αφήνει ούτε να το αλλάξουμε ούτε να μιλήσει κανένας "πάνω" του.

Θα επανέλθω με τα καλοκαιρινά...

ΥΓ: το "πραξικόπημα" της Μαμάς Της δεν θα μείνει ούτε αναπάντητο ούτε ατιμώρητο :-). Η τάξη αποκαθίσταται σιγά-σιγά, όπως βλέπετε.