Sunday, October 07, 2007

Όχι ματιές πίσω...

Με αφορμή το slideshow κάποιοι φίλοι μου έγραψαν (αμέσως ή εμμέσως) ότι ένιωσαν ένα αίσθημα αποχαιρετισμού ή "παραίτησης". Τους ευχαριστώ γιατί σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι εύκολο να διαγνώσεις πότε ο εαυτός σου γλυστράει σε μονοπάτια επικίνδυνα ούτε να έχεις το θάρρος να ομολογήσεις πόσο χάλια μπορεί να είσαι.

ΟΚ, εδώ και πάνω από τρία χρόνια αποχαιρετώ τη Λυδία μου.

Μέχρι πριν από λίγο καιρό, την Λυδία όταν ήταν και ήμουν σπίτι την κοίμιζα το βράδυ εγώ τις περισσότερες φορές στην αγκαλιά μου. Ακόμα και σήμερα τα Σ/Κ τα μεσημέρια την κοιμίζω στην αγκαλιά μου. Τα βράδυα πια την παίνρει ο ύπνος στο κρεββάτι ανάμεσά μας. Κάθε, μα κάθε φορά, την στιγμή ακριβώς εκείνη που η Λυδία, όπως κάθε άνθρωπος που μπαίνει στον κόσμο του Μορφέα, αφήνει το κορμάκι της να λυθεί με επιστοσύνη και ελπίδα στα χέρια μου, εκείνη τη στιγμή πάντα μέσα μου την αποχαιρετώ. Ίσως αυτό σημαίνει ότι είμαι απαισιόδοξος...Ίσως αυτό να επηρεάζει ή να έχει σχέση με το πώς βλέπω την συνέχεια στις ενέργειές μας για την Λυδία... αλήθεια δεν ξέρω...

Όμως ο αποχαιρετισμός αυτός βγαίνει από μέσα μου, δεν μπορώ να κάνω κάτι. Είναι ίσως αυτό που με έχει τσακίσει περισσότερο, που με έχει ρίξει στα γόνατα τις περισσότερες φορές στην διάρκεια όλου αυτού του αγώνα. Η πιθανότητα ότι αύριο δεν θα την έχω στη αγκαλιά μου, η καθημερινή αναμονή της εκτέλεσης της καταδίκης...


Είναι αυτή μια πληγή στην καρδιά μου που δεν ξέρω εάν ποτέ θα επουλωθεί, δεν με ενδιαφέρει κιόλας, είναι ένα από τα σημάδια της μάχης που θα μου θυμίζουν πάντα ότι πάλεψα μαζί με την Λυδία κι εγώ, δεν την άφησα, δεν λιποψύχησα έστω κι αν τόσες φορές λύγισα...

ΟΚ τώρα πάλι θα μου πείτε ότι έτσι όπως τα λέω πάλι δείχνω σαν να υπάρχει μόνο παρελθόν. Αλλά όχι, δεν είναι ακριβώς έτσι. Κάθε φορά που η Λυδία μου ξυπνάει, κάθε φορά που μου σκάει το χαμόγελό της ή το "άγριο" βλέμμα της μετά τον τελευταίο κάθε φορά αποχαιρετισμό, ο κόσμος αρχίζει για μένα να υπάρχει πάλι από την αρχή, είμαι έτοιμος να χαμογελάσω στην ζωή. Μου πήρε καιρό να το καταφέρω αυτό, ίσως και ακόμα να είναι πολύ εύθραυστη η ισορροπία μου.

Πάντως τις φωτογραφίες αυτές τις έχω μαζέψει σιγά σιγά και σε διάφορες φάσεις γυρνάω και τις βλέπω μήπως και πάρω δυνάμεις ώστε να καταφέρω να κοιτάξω μπροστά, να θυμηθώ τι πέρασε η Λυδία και να πάρω θάρρος για τον επόμενο αποχαιρετισμό, αλλά και για την επόμενη ανατολή... "one day at a time".

35 comments:

Sophey-Franny said...

δεν μπορω να φανταστω πιο μεγαλη δοκιμασια απο ολο αυτο που περιγραφεις... τρομακτικο: "αποχαιρετω καθε μερα το παιδι μου"... περα ομως απο τον πονο, την αγωνια και τα μαυρα συννεφα ειναι η αγαπη, το δεσιμο ολης της οικογενειας, η απεριοριστη διαθεση να δινεις... συναισθηματα και αξιες που σνηθως οι οικογενειες δεν μοιραζονται θεωρωντας τες δεδομενες... πως παντα θα εχουν χρονο να πουν "σ' αγαπω". εσεις αυτο το "σ' αγαπω" το κανετε πραξη καθε μερα επι 3 χρονια.

να ειστε δυνατοι και να χαμογελατε για το Λυδιακι... :)

Serenity said...

Κάθε ανάσα είναι ένα θαύμα και κάθε χαμόγελο ένα δώρο... :))

Φωτούλα Τζιώντζου said...

Παραίτηση; Όχι εγώ δεν διάβασα αυτό στο προηγούμενο ποστ Ναυτίλε. Αντίθετα διάβασα περηφάνεια, ίδια με εκείνη που νοιώθουμε όλοι οι χαζογονείς όταν δείχνουμε τις φωτογραφίες των βλασταριών μας σε τρίτους. Ένα "αυτή είναι η κόρη μου και δέστε παρόλα όσα της συμβαίνουν συνεχίζει να γελάει και να τα καταφέρνει. Ναι έχω ένα πανέμορφο δυνατό παιδί,μοναδικό". Αυτά "διάβασα" εγώ σε πρώτη ανάγνωση και όσο και να μην έχει σημασία, αυτό ένοιωσα και είπα και εγώ. Είναι αλήθεια ότι αυτά τα παιδιά έχουν σε υπέμετρο βαθμό μια αξιοπρέπεια, που σχεδόν σου απαγορεύει να αφήσεις το συναίσθημα να λειτουργήσει πρώτο και να αλλοιώσει όποαδήποτε άλλη αίσθηση. Το νοιώθω με την ανηψιά μου. Στέκω σχεδόν με δέος μπροστά της. Η μάνα της λέει ότι η αδυναμία που της έχω έχει να κάνει με το ότι πέρασε. Δεν είναι αυτό. Έχει να κάνει με το πως το πέρασε. Με αυτή την ικανότητα που έχει πια αναπτύξει να ζει τα πάντα στον υπερθετικό τους βαθμό, να μην αφήνει τίποτα και κανένα να της καταστρέψει τη μέρα, να συμπονά χωρίς να ταυτίζεται, να διεκδικεί από τη ζωή και τους γύρω της το μερίδιο που της αναλογεί χωρίς να θέλει τίποτα παραπάνω. Μπήκε στο νοσοκομείο σαν ένα ροζουλί κακομαθημένο πλάσμα, γεμάτο γκρίνια και απαιτήσεις παράλογες και ενώ κανείς θα περίμενε να διογκωθούν όλα αυτά της τα χαρακτηριστικά, αυτή επέλεξε μια αντιδιαμετρική με τη προηγούμενη στάση ζωής.
Τώρα θα μου πεις ότι "ας ήταν καλά η Λυδία και ας ήταν τσογλάνι". Μη νομίσεις και εμείς αυτό λέμε κάθε φορά που η κουβέντα έρχεται σε αυτό το θέμα για τη δικιά μας. Και ζητάω εκ των προτέρων συγνώμη για αυτή μου την ανορθόδοξη τοποθέτηση που σίγουρα είναι και περιττή και άκομψη.
Είναι προφανές ότι δε μπορώ να κάνω τίποτα, είναι προφανές ότι αυτό που ελπίζω είναι αυτό που εσύ και η Ζωή μου επιτρέπετε να ελπίζω και να εύχομαι. Έχω μπει μαζί σας στη διαδικασία του "ένος πράγματος τη φορά" και σημασία έχει η μέρα. Είναι το καράβι σας και εγώ μοναχά μπορώ να παρακολουθώ τη πορεία του όταν και όποτε εσείς αποφασίζετε να μου την κάνετε γνωστή δημοσιεύοντας το χάρτη της. Ελάχιστη έως καμία σημασία δεν έχει το πως νοιώθω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι, ότι εάν και όποτε νοιώσετε ότι μπορώ να βοηθήσω στον ανεφοδιασμό του για να συνεχίσει τη πορεία του, απλά ζητήστε το ή μάλλον καλύτερα ανακοινώστε το μου. Το "μαγαζί" μου έχει στοκ ικανό να βοηθήσει το καράβι σας να ταξιδέψει τη μέρα. Για τη νύχτα δεν μπορώ Ναυτίλε παρά να σου πω ότι ξέρω πως είναι, που κι αυτό μπορείς να το αγνοήσεις, αφού η κατανοήση αυτού του είδους είναι μάλλον το τελευταίο που χρειάζεστε.
Για την ακρίβεια δεν μπορώ να βρω σε τίποτα από όσα έχω, κάτι που θα μπορούσε να σας είναι χρήσιμο και αυτό είναι το δικό μου κομμάτι αδυναμίας, που με κάνει άλλοτε να φοβάμαι, άλλοτε να νοιώθω άχρηστη, και άλλοτε να ντρέπομαι.
Συγνώμη για το μεγάλο μήνυμα
Από όλους μας σε όλους σας
Υ.Γ. Υπόσχομαι να μη ξαναγράψω μεγάλο μήνυμα και ελπίζω να μη σας ζάλισα :)

Anonymous said...

Ένα πράμα να σας πω κ δε θα σας κουράσω άλλο:Εκείνος μας βάζει τα εμπόδια, με Εκείνον θα τα ξεπεράσουμε όλοι μαζί!Δεν είστε μόνοι σας, για ό,τι θέλετε εμείς είμαστε εδώ κ Εκείνος περιμένει να σας ακούσει!

marilia said...

Καλέ, αυτό το μωρό χαμογελάει σε κάθε φωτογραφία, σε όποια δύσκολη θέση κι αν βρίσκετε. Αποκλείεται να μην το προσέξατε!

Αγκαλιές πολλές

Μοιράιδα said...

Εγω δε καταλαβα τιποτ ααια για καμια παραιτηση...
θαυμασμο και ελπιδα ειδα σε ενα μικρο θαυματακι που παλευιε καθημερινα..
καλη μας συνεχεια,μια ευχη,μια προσευχη και ενα φιλι

kwstask said...

Παιδια σημερα συναντησα απο κοντα τη Λυδιουλα,τα αδερφακια της,τον Πατερα Ναυτιλο και τη Μητερα Zoe.Ειναι πραγματι μια σπανια οικογενεια(Γιατι αμφεβαλλες?θα μου πειτε..Οχι βεβαια!) 0 Ναυτιλος και η Zoe 2 ανθρωποι οχι απλα με το Α κεφαλαιο,αλλα με ολα τα γραμματα της λεξης ανθρωπος κεφαλαια και τα 3 τους αγγελουδια!Πραγματικα αγγελουδια!Ησυχα,γλυκα,καλωσυνατα! Μακαρι να'ναι ετσι και τα δικα μου παιδια(Οταν αποκτησω)!Αλλα εχουν και 2 γονεις διαμαντια!Πραγματικο μαλαμα και οι δυο τους!Πατερα Ναυτιλε ειπα να σας πενεψω λιγο σημερα.(Πραγματικα το αξιζετε!Ελπιζω να μη σε πειραξε,ε? Στο θεμα:Πατερα Ναυτιλε μην παραιτηθεις ποτε και για κανεναν λογο!Τα αγγελουδια σου σε χρειαζονται!Και ποιο πολυ απ'ολους η Λυδιουλα μας!Να παιρνεις θαρρος απο τους τρεις αγγελους σου,απο το χαμογελο τους,απο τα γλυκα μουτρακια τους,απο το χαρουμενο γελιο τους κι απο τα γλυκα ματακια της Λυδιουλας!Πατερα Ναυτιλε,ημουν,ειμαι και θα ειμαι παντοτε κοντα σου.Οτι κι αν χρειαστει και οπως κι αν μπορω να βοηθησω στη διαθεση σου.Τηλ,e-mail μου εχεις,οποτε μη διστασεις στιγμη!

iLiAs said...

Καλημέρα και καλή βδομαδα!
Η σκέψη μας σ' ακολουθεί.

Anonymous said...

Συγχωρέστε τα τυχον λαθη μου. τα ματια μου τρέχουν ασταματητα και ολοι στο γραφειο ρωτουν να μαθουν τι συμβαινει. ΠΑΤΕΡΑ ΝΑΥΤΙΛΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ! Οι φωτογραφίες θα συνεχιστούν και το Λυδιάκι θα χαμογελάει για πάντα. Μέχρι πότε θα πρέπει να πάρετε μια απόφαση? πως είναι το Λυδιάκι τώρα? Να συνεχίζετε να είστε δυνατοί. Δυστυχώς είναι το μόνο που μπορείτε να προσφέρετε. Σας σκέφτομαι.

Julia_Dream said...

Μα, δεν γίνεται να προχωράς μπροστά αν δε θυμάσαι, δε μαθαίνεις, δεν δίνεις αξία στο παρελθόν. Το παρελθόν είναι για να θυμόμαστε και το μέλλον για να ονειρευόμαστε. Το παρόν έχει άλλη γλύκα! :-) Ονειρεψου ότι το Λυδιάκι ΘΑ τα καταφέρει! Τα καταφέρνει. Καλή εβδομάδα και πολλά φιλιά σε όλους σας!

tdjm said...

Αγαπητέ μου Ναυτίλε...
Αυτό όλο που περιγράφεις μόνο παραίτηση δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πέρα άπό γονείς ,είμαστε και άνθρωποι.Και ως άνθρωποι οφείλουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας, γιατί από αυτόν θα αντλήσουμε δύναμη για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα.
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης λειτουργεί εδώ και μόνο αυτό.Και αυτό δηλώνει έναν άνθρωπο υγιή, που δεν ονειροβατεί και που οφείλει να προετοιμαστεί για το κάθε ενδεχόμενο.
Υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να είναι προετοιμασμένοι γι όποιο κακό , αν αυτό έρθει , παρά να αφεθούν μόνο στην ελπίδα.
Αυτούς τους λέμε ρεαλιστές.
Εγώ λέω πως αυτοί είναι και οι πιο ευαίσθητοι.
Δεν είναι προάγγελος κανενός κακού αυτή η συμπεριφορά. Αγώνας είναι να κρατηθείς...δυνατός για τα δύσκολα και για τα εύκολα.
Μην απελπίζεσαι και βέβαια μην αισθάνεσαι ενοχές..που θέλεις να προετοιμάζεσαι.
Πέρα από το γεγονός , ότι σε χρειάζεται η Λυδία...υπάρχουν και κάτι άλλες ψυχούλες εκεί γύρω που θα σε χρειάζονται πάντα....δυνατό και ισσοροπήμένο.
Συγνώμη για το σεντόνι

Ντίνα

eρωτακι said...

Πιστεύω πως είναι μία φυσιολογική άμυνα του οργανισμού σου (ψυχής τε και σώματι), ώστε να είσαι "προετοιμασμένος" τρόπον τινά..

Δεν ξέρω αν έχω ξαναδεί εκφρασμένη τόση αγάπη από γονιό για το παιδί του..

Θέλω να είστε δυνατοί γι'αυτή την ψυχούλα που αποκοιμίζεις. Να μη λυγίζετε... όσο μπορείτε...

Σας φιλώ με αγάπη..

Anonymous said...

Πόσο μα πόσο σωστή κι ανθρώπινη η συμπεριφορά σας!
Αγώνας απ΄τη μιά αποδοχή απ΄την άλλη ...
Ελπίδα και παραίτηση,
φώς και σκοτάδι,
δύναμη κι αδυναμία ...
Καλό κουράγιο σ΄αυτό το γολγοθά που ζείτε όλη η οικογένεια.
Εύχομαι να ευωδοθούν οι αγώνες όλων σας και κυρίως της Λυδίας!

Anonymous said...

Μα αν δεν κοιτάξεις πίσω πως θα πάρεις δύναμη για να πας μπροστα; Σαν τον αθλητή πριν απο το 100σταρι που κάνει δύο βήματα πίσω κοιτώντας και χαμογελώντας για να τρέξει ένα νέο αγώνα. Εξάλλου σε τέτοιες καταστάσεις ο καθένας αντλεί δύναμη απο διαφορετικές πηγές. Και εσείς την αντλείτε με ματιές προς τα πίσω. Στην τελική αρκεί που τις αντλείτε για να κάνετε ένα βήμα παρακάτω.
Πολλά φίλάκια στο μικρό αγγελούδι!

Anonymous said...

Πατερα Ναυτιλε σε σένα απευθύνομαι
γιατι δεν ψαχνεις εναλλακτικές θεραπειες για την Λυδία ?
Δεν θελω να σου προτείνω τίποτα αλλά πιστευω οτι η κλασική ιατρική δεν είναι η μόνη λύση.
Εχω περασει απο αυτό το μονοπάτι που περνατε με την μητέρα μου.
Δεν καταφερα να την σώσω ...και αν ήταν ο αγωνας μακροχρόνιος αλλα ήμουν και πολυ μικρό παιδι.
Μεγαλη πια με 2 κοριτσάκια πιστευω θα εκανα άλλες ενεργειες να σώσω την μαμα μου.Παρολα αυτά ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΣΤΟ BLOG ΤΗΣ ΛΥΔΙΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ . ΚΑΝΕΝΑΣ.
Σας φιλώ όλους μα πιο πολύ φιλώ την Λυδία με ενα φιλί γλυκό που ο χρόνος σήμερα το πρωι δεν με αφησε να δώσω στο παιδι μου,και κακιώνω με τον εαυτό μου .......

Η μαμα Λένα

Manya Maratou said...

κάθε φορά που λέω στους γιους μου (8 και 11 χρονών) το ύπνε που παίρνεις τα παιδιά, κάθε νύχτα δηλαδή, απαράβατα, περνάει από το νου μου η σκέψη ότι το νανούρισμα είναι και μοιρολόι. ότι δηλαδη όταν πεθαίνει ένα παιδί, το μοιρολογούν με το νανούρισμα. κάθε φορά, απαράβατα, δακρύζω και κόβεται η ανάσα μου.
με τα παιδιά σας αγκαλιά ναυτίλε δεν είσαι μόνος σου, είναι εκείνη τη στιγμή όλοοι οι γονείς του κόσμου και σε κρατούν και σένα.
να σαι καλά που γράφεις εδώ. ευχαριστούμε.

Anonymous said...

den exo logia...k gia afto de tha po tipota...proti fora mpeno sto blog...sigxoreste me pou milo asinartita...ine epidei exo ena vathi agkathi stin kardia mou...sxedon de mporo na anapnefso...to mono pou mou rxete sto mialo na po einai..(sigxoreste me an afto fani anoito.zito k pali signomi)kapote i aderfi mou(oxi viologiki aderfi mou) arostise varia.to na vasanizete to soma sou, ine frikto.to na vasanizete to mialo sou omos...den xero an iparxi lexi na to perigrafi...mpenovgene sta psixiatria gia 7 xronia...oi giatroi mas ipan oti de tha gini pote kala.oti i zoi tis apo do k mpros tha ine etsi...diladi kapious mines tha vgeni ap to psixiatrio k kapious allous tha xriazete na mpeni gia na min kani kako ston eafto tis...de thimame kan apo poses apopires aftoktonias ti glitosame...de thelo na po leptomeries gia afto to thema giati me ponaei poly.afto pou thelo na po...ine oti oi giatroi mas ipan oti i asthenia tis ine aniati.ine endogenis k den iparxoun perithoria veltiosis.apla prospathoume panta gia to kalitero...prin sas po o.tidipote tha sas diefkriniso oti ime enas poly kakos antropos, kano ekfili zoi, i psixi mou ine mavri apo kakia k egoismo...mesa stin apelpisia mou, apofasisa na prosefxitho (den ixa pote sxesis me theous k demones. koroideva osous ta pistevan k gelousa)...sigxoreste me k pali...den xero an vgeni noima ap afta pou leo giati ime se sigxisi...meta apo mia aforiti periodo krisis pou katelixe se ali mia apopira aftoktonias,nosokomia, psixiatria ktl...ida ton eafto mou na katareei...meta apo efta xronia...katerefsa...sinestimatika imoun pia nekri...ixera pia oti afta pou legan oi giatroi evgenan alithina...i krisi tha girnouse panta k to koritsi afto tha perpatouse panta se tentomeno skini.kathe mera nomiza pos tha itan i teleftea.agonia...otan pia katalava oti kanis de mpori na ti voithisi.de thimame pos to apofasisa.estila ena grama sto monastiri tou AGIOU RAFAIL sti mitilini.mou ixan pi oti eki zi k prosefxete mia agia gineka.i evgenia klidara.ipa mesa mou..."an isxiei oti oso pio agni psixi exis, toso pio psila ftani i prosefxi sou, tote sigoura i diki mou prosefxi tha ftasi sta tartara. kalitera na zitiso na prosefxithi kapios alos gia mena".estila lipon to grama k tis zitousa me dakria k pono na voithisi tin aderfi mou.den xero giati pistepsa oti yparxi theos k oti oi agioi tou tha me voithisoun.isos na itan tosi i exantlisi mou pou na ithela mia elpida.afto pou xero ine oti apo tote i aderfi mou DEN AROSTISE POTE XANA!!!EXOUN PERASI TESERA XRONIA K DEN IXE OUTE ENA SIMPTOMA TRELAS! einai opos oloi oi fisiologiki antropi...na po k oti eixe k provlima exartisis apo narkotikes ousies pou k afto akoma stamatise! (an k den itan afto to vasiko mas provlima)...sigxoreste me...ithela aplos na sas to po...oi giatroi otan idan tin apotomi alagi tis porias tis ekanan simvoulio(oi giatroi tis klinikis pou nosilevotan kata kerous)...den edosan pote mia safi apantisi...sigxoreste me...ithela aplos na sas to po...sigxoreste me...niotho deos pou iparxo ston idio planiti me ti lidia k sixenome ton eafto mou pou ime toso friktos antropos.ipoklinome mprosta sto tharos sas k tin ipomoni sas.ipoklinome mprosta s afto to iperoxo pedi...sigxoreste me an ipa kati pou den eprepe, an spatalisa to xrono sas.den exo tipota na prosfero.kalitera na siopo...de tha xanaenoxliso.sas skeftomai kathe mera

Anonymous said...

Το κουραγιο περισεψε,ο αγωνας σκληρος το χαμογελο μονιμο,ο καιρος ηλιολουστος.
Οι ψυχες βουβες,τα στοματα κλειστα,ο Θεος απων.
Ο φθονος παρων,στις ψυχες του κοσμου!
Η κορη μου ,ειπε για τον κουνελο που αγκαλιαζει οταν κοιμαται,οταν τις ειπαν οτι ειναι ψευτικος.
Οτι αγαπαμε ειναι ζωντανο!
Μεσα απο την μικροτητα της ζωης μου και με τα δακρυα να με κατακλυζουν σας στελνω μια μεγαλη αγκαλια και ενα φιλι γιαυτο το αγγελουδακι!
κλαιω κλαιω κλαιω ,μην γονατισετε
ευκολο να το γραφω ,ελπιζω να τα καταφερετε!!
Δεν θα πεθανουμε ποτε κουφαλα νεκροθαφτη και ειναι να φυγουμε αποδω θα πεταξουμε,δεν θα μας αγγιξει κανεις,τα αετοπουλα χανονται πετωντας.
Η Λυδια θα νικησει οπου και αν βρεθει,το χαμογελο της δεν θα σβησει!
ΘΑ ΤΗΝ ΕΧΩ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΠΑΝΤΑ,ΔΕΝ ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΠΟΤΕ!
ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΑΣ, ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ!!
ΣΑΣ ΦΙΛΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ,ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ!!!

Anonymous said...

Ναυτίλε,

αυτό που περνάτε ολοι μαζί δεν θα ήταν καθόλου εύκολο για οποιονδήποτε.

Μακάρι άλλοι σε παρόμοιες καταστάσεις, να είχαν την καθαρότητα σκέψης και τις δυνάμεις που έχετε εσείς.

Φίλε (αν μου επιτρέπεις), η αγάπη σας είναι απέραντη και αυτή σας καθοδηγεί.

οι σκέψεις, και οι ευχές μας μαζί σας.

Σπύρος

Από Κύπρο

Anonymous said...

Ναύτιλε καλημέρα.Γενικώς στην ζωή μας συμβαίνουν πάρα πολλά,εκ των οποίων τα περισσότερα δυσάρεστα.Το να ζούμε το σήμερα δίχως να σκεφτόμαστε το αύριο είναι πολύ σημαντικό.Το σήμερα το έχεις,σου ανήκει το αύριο κανείς δεν ξέρει για κανέναν από όλους εμάς.Η ομορφιά της στιγμής είναι που μετράει,που την ζεις,που την έχεις.Περνάς πολύ δύσκολες καταστάσεις και σύ και η οικογένεια σου.Δεν κερδίζεις όμως τίποτα σκεφτόμενος την επόμενη μέρα.Η Λυδία είναι ΕΔΩ!!!Και ξέρεις κάτι είναι για όσο ξέρουμε και εμείς ότι θα είμαστε,γιατί στην σφαίρα της ζωής βιώνουμε τις εξελίξεις,δεν τις διαλέγουμε.Προσπάθησε για το σήμερα χωρίς πλέον να σκέφτεσαι το αύριο...Οι στιγμές είναι αέρας...Μην το σκέφτεσαι,μην στεναχωριέσαι,τα παιδιά σου είναι εδώ, δεν βλέπουν το μετά,μόνο το τώρα.Απόλαυσε την στιγμή.Ότι και να γίνει ...Μην μπαίνεις στην διαδικασία του μετά...Φθείρεσαι.Κράτα τα κομμάτια ΣΑΣ δυνατά για το τώρα,για αυτό που μπορούμε και ζούμε.Σας φιλώ και σας σκέφτομαι.

Vlaxos (Σιάτρας Σπύρος) said...

Με κάνετε καλυτερο άνθρωπο...
...και η Λυδία σας με κάνει καλύτερο πατέρα...
(..τρια παιδιά και εγώ και την κόρη μου την λένε Λυδία...)

Αγκαλιά...μεγάλη... και ας πάνε τελικά τα μάτια όπου θέλουν.
Μπροστά ή πίσω δεν έχει σημασία.
Το "μέσα" είναι αυτό που μετράει.

Σας σκέφτομαι ...

kwstask said...

Προς τον ανωνυμο που γραφει για τη περιπετεια της υγειας της αδελφης του:Απο οτι καταλαβα εισαι γυναικα. Μην στεναχωριεσαι.Καταλαβαινουμε οτι εισαι σε ασχημη ψυχολογικη κατασταση και οτι ειχες περασει εφτα πολυ δυσκολα χρονια.Κανεις δεν θα σε κρινει γιατι αυτα που γραφεις τα εβγαλες μεσα απ'την καρδια σου και να ξερεις:Ποτε δεν ειναι αργα για να μετανοησεις για την ασωτη ζωη που εκανες.Τρανη αποδειξη,οτι η προσευχη σου για να γινει καλα η αδελφη σου εισακουστηκε!Μετανοησε και πηγενε στην εκκλησια,ζητα συγνωμη απο οσους μισησες,απ'οσους αδικησες η εβλαψες,εξομολογησου,νηστεψε και ο Θεος θα σε δεχτει και παλι στην εκκλησια Του.Μη χανεις το κουραγιο σου.Ποτε δεν ειναι αργα για να αλλαξεις.

Anonymous said...

Η αγάπη σου είναι μια απέραντη πανέμορφη θάλασσα, στην οποία ταξιδεύετε όλοι μαζί. Είστε προικισμένοι άνθρωποι. Μην έχεις καμία τύψη για τα συναισθήματά σου, δεν πλησιάζουν καν στην παραίτηση. Οι προσευχές όλων όσοι σε επισκεφτήκαμε ή σε επισκεφτόμαστε είναι δυνατές και είναι μαζί σου. Η δύναμη της πίστης, η δύναμη της θέλησης και η ελπίδα κάνουν θαύματα. Και η καθημερινότητα, το τώρα, η στιγμή η ποιοτική, το χαμόγελο ή το πείσμα της Λυδίας και των άλλων παιδιών σας που σας κάνουν να ξεχνάτε τα πάντα και να ζείτε μόνο τη στιγμή, είναι καθημερινά θαύματα! Κι εσύ τα ζεις! Συνέχισε να τα ζεις και να τα ρουφάς αυτά τα καθημερινά θαύματα, τις θαυμαστές στιγμές. Ο κόσμος μας είναι δύσκολος, συχνά ψεύτικος και στρεβλός και όποιος έχει την τύχη να μπορεί να ζει στιγμές αληθινές, ανθρώπινες, στιγμές ψυχικού μεγαλείου, γίνεται ένας μεγάλος δάσκαλος για όλους τους υπόλοιπους. Μόνο να υποκλιθώ στα μαθήματα που μας δίνεις μπορώ. Καλή συνέχεια και καλή δύναμη!

Anonymous said...

e re anthrwpe ti dokimasia travas...

akousa i diavasa kapote to exis: ena pedi pou xanei tous goneis tou legete "orfano". Mia gineka pou xanei ton antra tis "xoira" enas antras pou xanei tin gineka tou "xoiros". gia ton gonio pou xanei to pedi tou den iparxei akomi lexi i perigrafi. Toso apanthrwpo einai.

naftile, oti kai na ginei, oti kai na mou simvei s aftin tin zwi, ena pragma mporw na sou orkistw.
Den prokeite POTE ma POTE na xehasw oute esena oute tin Lidia.
kai den eimai kamaia 17ara pou mpampalizei. Eimai 35ara me pedi kai sto lew poli sinideita.

sas filw glika olous.

Anonymous said...

Έχεις απίστευτο μεγαλείο ψυχής. Σε θαυμάζω απεριόριστα. Μας διδάσκεις συνεχώς. Καλή δύναμη και φιλιά στην κορούλα σου.

Dreamgirl said...

10 μέρες πριν έμαθα για την Λυδία, πριν δεν ήξερα καν πως υπάρχει. 10 μέρες μετά έχω διαβάσει όλα τα post, έχω κλάψει και έχω γελάσει με τη δύναμη που έχει, και νομίζω πως την ξέρω όλη μου την ζωή. Προσεύχομαι για εκείνη και στέλνω την αγάπη μου σε όλη την οικογένεια και ένα ιδιαίτερο φιλί για τη μικρή Λυδία.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Ταπεινή υπόκλιση στο μεγαλείο σας ως γονείς,
Ταπεινή και στα γλυκά της αδελφάκια,
Ακόμη ταπεινέστερη στη δύναμη και το κουράγιο της Λυδιούλας.

Μελάλη Γλαρένια αγκαλιά και ΣΤΟΥΣ ΠΕΝΤΕ ΣΑΣ!!!!!

Newborn Doomstalker said...

Θα πρωτοτυπίσω. Δεν θα σχολιάσω τα όσα έγραψες. Το slideshow δεν το βλέπω σαν παραίτηση αλλά νοιώθω πως μοιράζεσαι τις όμορφες στιγμές της Λυδίας μαζί μας. Πίσω από κάθε φωτογραφία, υπάρχουν συναισθήματα που οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποτυπώσουν.

Το βαθύτερο σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή.

Θα σταθώ μόνο σε μια λέξη. "Κρεββάτι". Τη γράφεις με δύο βήτα. Μου θυμίζεις πως μεγάλωσα. Πρόλαβα.

Γερνάμε, Ναυτίλε και όπως είπε και ο Αρκάς γαι την εμπειρία που αποκτάμε, είναι σαν την τσατσάρα που σου χαρίζεται όταν είσαι πλέον καραφλός.

Ακούς εκεί "κρεββάτι". Σιγά σιγά θα γράψεις και "Μανώλης".

maria said...

Ναυτίλε, το έχω ζήσει και εγώ από κοντά, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως μπορώ να καταλάβω έστω και λίγο αυτό που περνάτε..
είσαι ένας υπέροχος πατέρας και η Λυδία πολεμίστρια.(με απίστευτα μάτια!!)
συνέχισε με την ίδια δύναμη.

ΑΛΙΚΗ said...

ΣΚΕΦΟΜΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΝΑ ΣΑΣ ΓΡΑΨΩ ΑΛΛΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΚΑΝΩ ΠΙΣΩ.
ΕΧΟΝΤΑΣ ΧΑΣΕΙ ΑΔΕΡΦΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΣΕ ΜΙΚΡΗ ΗΛΙΚΙΑ... ΞΕΡΩ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΠΑΛΕΥΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΑΥΤΗ..
ΕΠΙΣΗΣ ΞΕΡΩ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΧΑΙΡΕΤΑΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ,ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ(ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ) ..
ΞΕΡΩ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΤΑ ΒΑΖΕΙΣ ΜΕ ΘΕΟΥΣ Κ ΔΑΙΜΟΝΕΣ,ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΣ ΝΑ ΣΒΗΝΕΙ ΝΑ ΧΑΝΕΤΑΙ Κ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙ ΚΑΤΩ Κ ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ ΟΣΟ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ..
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΟΥ ΔΕΙΞΕΙ ΑΚΟΜΑ Κ ΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΟΤΙ ΦΕΥΓΕΙ..
ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ..
Κ ΕΣΥ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ Σ'ΑΓΑΠΩ ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΙΝΗΣΗ,ΜΕ ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ,ΜΕ ΚΑΘΕ ΒΛΕΜΜΑ ΣΟΥ ΣΑΝ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΠΩΣ ΤΟ ΕΙΠΕΣ Κ ΕΚΕΙΝΟΣ ΤΟ ΕΝΙΩΣΕ Κ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ..
ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ,ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ.. Κ ΚΟΥΡΑΓΙΟ.
ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΤΕ ΠΟΤΕ!
ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ, ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΖΩΗ,ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ,ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ,ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ,ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΑΙΔΙΑ Κ ΜΑΖΙ ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ Κ ΕΣΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ..
ΞΕΡΩ ΤΟΝ ΠΟΝΟ Κ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΣΑΣ..
ΤΟΝ ΝΟΙΩΘΩ ΑΚΟΜΑ Κ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΓΥΡΙΖΩ ΠΙΣΩ ΜΕ ΤΙΣ ΛΙΓΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΓΡΑΦΩ..
ΜΗΝ ΣΑΣ ΛΥΓΙΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ..
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΜΩΡΟ ΣΑΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΔΩ Κ ΣΤΟ ΕΞΗΣ...
ΝΑ ΤΙΣ ΔΩΣΕΤΕ ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ Κ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΤΑ ΔΙΝΩ ΕΓΩ...
ΣΤΗΝ ΛΥΔΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΑΔΕΡΦΟ.

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ said...

Προχώρα μπροστά,κάντο γι'αυτή...

aggelika said...

Νικητές είσαστε, όποια κι αν είναι η έκβαση του αγώνα. Και ο πιο μεγάλος νικητής το Λυδιάκι...

Μ said...

Έχω χάσει τα λόγια μου...Μόνο ένας κόμπος στο στομάχι και δάκρυα.
Να ξέρεις ότι είσαι καταπληκτικός γονιός για την Λυδία και κάθε σου φράση γι'αυήν ξεχειλίζει από αγάπη!
Προσεύχομαι ο Θεός να σας δίνει κουράγιο και δύναμη!
Ναύτιλε και Ζωή να ξέρετε ότι σας σκέφτομαι συνέχεια και σας θαυμάζω!
Φιλάκια πολλά στο Τιγράκι σας και μακάρι τα νέα από το μέτωπο από εδώ και πέρα να είναι μόνο ευχάριστα!!!

kalamari said...

Με τι απόθεμα ψυχής... με τι δύναμη στέκεσαι στα πόδια σου ακόμα... ειλικρινά απορώ...
Πως γίνεται κάθε βράδυ να πεθαίνεις και κάθε πρωί να γενιέσαι τόσο καιρό τώρα...
Μήνες... χρόνια...

Τι να σου πούμε εμείς, οι "έξω από το χωρό" που τις περισσότερες ημέρες όλη μας η στεναχώρια είναι πότε θα καταφέρουμε να πάρουμε εκείνο το αυτοκίνητο που έχουμε βάλει στο μάτι και που θα διασκεδάσουμε το βράδυ...
Πότε θα γίνουμε διευθυντάδες στην δουλειά μας και πως θα ρίξουμε την ξανθιά του διπλανού γραφείου...

Κακά τα ψέμματα. Όποιος δεν ζήσει με τον τρόμο της απώλειας, δεν έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται...

Ευτυχώς ή δυστηχώς, το έχω ζήσει. Όλοι κάποια στιγμή θα το βρούμε μπροστά μας, άλλοι σε μικρότερο και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό.

Το τραγικό είναι ότι πρέπει να φτάσει εκεί κάποιος, τόσο κοντά στην απόλυτη θλίψη, για να αντιληφθεί την ομορφιά της στιγμής που αφήνει να γλιστράει από τα χέρια του...

Αν πιάνουν οι ευχές, εύχομαι ότι καλύτερο ζητάει η ψυχή σας...

Anonymous said...

Ελα γεια σου! Ειναι ενας γιατρος στη Ιταλια που θεραπευει τον καρκινο με σοδα! Δεν κοστιζει τιποτα! αμα βαλεις το ονομα του στο youtube εχει πολλες αναφορες!

Ο Θεος να βοηθησει και το παιδι να γινει γρηγορα καλα Παναγια μου!


Σας χαιρετω

Αλεξανδρος απο Βερολονο

παρε την σελιδα του
εχει μεσα και video απο ατομα που θεραπευθηκαν!

http://www.cancerisafungus.com/cancer-therapy-prologue.php


Cancer is fungus
by Dr. Tullio Simoncini
oncologist
Among the many books that try to give an answer to the problem, the one given by the oncologist Tullio Simoncini distinguishes itself by its simplicity and its innovative ideology.

The book “Cancer is a fungus” describes how a fungous infection always forms the basis of every neoplastic formation, and this formation tries to spread within the whole organism without stopping. The growth of the fungous colonies, together with the reaction of the tissue that tries to defend itself against the invasion, causes the tumour. This is a simple and solely extracellular phenomenon.

Therefore, there is only one cause of cancer: candida, which, according to the anatomical branch concerned causes different histological reactions. This is the reason why there are so many types of tumours.

At the moment, sodium bicarbonate (in a solution of 5% or 8.4%) is the only remedy capable of making the tumours disappear completely. In order to get the maximum of damaging effect, the sodium bicarbonate should be brought into direct contact with the tissue. This can be done by bringing a special catheter into the arteries that go to different organs, or by using the conventional endoscopic methods.