Νύχτα

Μια μαμά και ένα παιδί κοιμούνται αγκαλιά σε ένα κρεββάτι ψηλό για παιδικά ποδαράκια να το ανέβουν, που τα κατάφεραν όμως σήμερα. Σε ένα κρεββάτι που έγινε το καβαλέτο του παιδιού για να γεμίσει χαρτιά με κουλουράκια, φυλλαράκια και κλόουν. Σε ένα δωμάτιο με παλ γαλάζια και πράσινα χρώματα. Σε ένα δωμάτιο που στον λιλιπούτειο διάδρομό του το παιδί παίζει με μια φανταστική μπάλα με τη μαμά του και πανηγυρίζει λοιδορώντας την αντίπαλό του "ααα, πάλι κάτω η μπάλα μαμά", στον ίδιο διάδρομο που μετά οδηγεί το φανταστικό του αυτοκίνητο που σταματάει (πολύ απότομα) στο κόκκινο φανάρι μπροστά του και ξεκινάει με το πράσινο... αυτό το πράσινο που σε αυτό το μυαλουδάκι αυτή τη στιγμή είναι όλος ο κόσμος και το μέλλον του...

Στο ίδιο δωμάτιο που πριν λίγο ήρθε άλλο ένα κοριτσάκι 2 χρονών με τον ίδιο τύπο όγκου αλλά στη  σπονδυλική στήλη που το έχει αφήσει εδώ και έναν μήνα με ακίνητα ποδαράκια. 

Στο ίδιο δωμάτιο που πριν από λίγο κοίταξα τα μάτια μαμάς και παιδιού φεύγοντας για να πάω στα άλλα δύο αγγελούδια μου και έφυγε η ψυχή μου, έφυγε η ζωή μου, κόπηκε στα δύο η καρδιά μου. Αύριο το βράδυ ποια μάτια θα με κοιτάζουν; Θα είναι εκεί τα ίδια πονηρά και αθώα ματάκια; Το ξέρω ότι δεν θα χοροπηδά αύριο κιόλας, θα έχω υπομονή, αλλά τώρα δεν το αντέχω, όλα τα καλά και τα κακά και τα απαίσια ενδεχόμενα περνάνε χιλιάδες φορές το λεπτό μπροστά από τα μάτια μου... Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι ότι σε λίγες ώρες μια δραματική ρομφαία τόση δα ατσαλένια μπορεί να πάρει την Λυδία που έβλεπα πριν λίγα λεπτά και να μην μου την φέρει ποτέ πίσω έτσι ίδια. Μπορεί όμως και να τα καταφέρει το κορίτσι μου και να γελάω με τον εαυτό μου που τώρα είναι λιώμα, που κλαίει ασταμάτητα, που δεν θέλει να υπάρχει, που δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτε πιο κακό και άδικο...