Σιωπηλά

Η αλήθεια είναι συναρπαστική και κοινότοπη ταυτόχρονα. Ο χρόνος δεν χάνει στον αγώνα δρόμου από τη χελώνα-μυαλό μας. Έτσι και τώρα, με νίκησε κατά κράτος στο στάδιο του παρόντος ημερολογίου.

Στα ανακοινωθέντα: 

Μόνο μικρό απρόοπτο των ημερών, το μεγάλο δαχτυλάκι του ποδιού που άρχισε να μας κάνει πληγή και μολύνθηκε και τώρα παίρνουμε ceclor για να μην τσιμπήσουμε τίποτα. 

Κορτιζόνη τέλος! έχουμε αρχίσει να χάνουμε και το ελαφρύ πρήξιμο που μας είχε κάνει, η διάθεσή μας φαίνεται σιγά-σιγά να επανέρχεται στα φυσιολογικά, λίγο παραπάνω κούραση μας βγαίνει. Οκ, όλα καλά φαίνονται από το μέτωπο του οιδήματος. 

Ο μικρός κύριος ανήσυχος διατύπωσε την παρατήρηση ότι τις τελευταίες μέρες το ματάκι το αριστερό "ξεφεύγει" λίγο παραπάνω και ότι πάλι λίγο το στοματάκι έχει μια κλίση και ότι έχουμε ένα μικρό θόλωμα στην άρθρωση. Η Μαμά Της και η λοιπή ομήγυρις με λοιδώρησαν και με προήγαγαν στην επόμενη βαθμίδα της ιεραρχίας της μετωπιαίας ρυτίδας. 

Η μαγνητική πλησιάζει. Στην ουσία, δύο μαγητικές θα γίνουν, εάν όλα πάνε καλά, την επόμενη εβδομάδα: μία σπονδυλικής στήλης και μια φασματοσκοπική στο κεφάλι ώστε εάν τυχόν φανεί κάτι να έχουμε και τις πρώτες καλές ενδείξεις για το περί τίνος πρόκειται. Άλλη μια γλαφυρή παρουσίαση της αβάσταχτης αγωνίας πριν τη μαγνητική δεν θα τη γλυτώστε σε προσεχή ανάρτηση! Το καθυστερώ όσο μπορώ...

Αυτή είναι μια εποχή εκκρεμότητας. Κάνουμε σχέδια, μα νομίζω πως τα φτερά μας είναι μαζεμένα. Δεν ξέρουμε τι μας περιμένει σε λίγες μέρες, πού θα είμαστε "μετά", σε τι κλίση θα βρεθεί το τρενάκι του λούνα παρκ... Είμαι κουρασμένος, τέσσερα χρόνια είναι αυτά, αλλά είμαι έτοιμος και θα είμαι, όσο κι η Λυδία θα είναι έτοιμη να παλέψει. Δεν μου χρωστάει τίποτε αυτή η παλιόφατσα, κι εγώ κάτι λίγα πάγια που έρχονται στο πακέτο "μπαμπάς" τα ξεπλήρωσα. Τώρα ό,τι κι αν κάνω είναι για την απλή ευτυχία να αγαπάς και να αγωνίζεσαι δίπλα σε κάποιον που γουστάρει να το πολεμάει.