Friday, March 28, 2008

Αγκαλιάζοντας την τριανταφυλλιά

Στέλνω αυτή την απάντηση σαν post γιατί μάλλον την ίδια αντίδραση με την φίλη eftihia και τον ανώνυμο που άφησαν σχόλια στο προηγούμενο post θα πρέπει να είχαν αρκετοί επισκέπτες, άσχετα εάν δεν την εξέφρασαν. Λοιπόν:...

eftihia, δεν έχω σβήσει ποτέ σχόλιο σε αυτό το blog! Πόσο μάλλον από κάποιον που λέει όμορφα, απλά και με αγάπη αυτό που αισθάνεται και πιστεύει!

Πάντως δειτε το κι αλλιώς. Εγώ το blog το γράφω όντας στον "κόσμο μου" (στο τριπάκι μου όπως λές). Αυτός είναι ο κόσμος μου, τελείως σκ... στην πραγματικότητα, αλλά βγάζω το κεφάλι μου και παίρνω μια ανάσα και λέω πώς αισθάνομαι. Άρα όποιος μπαίνει εδώ παίρνει μια "μυρωδιά" από αυτόν τον "κόσμο". Λογικό ότι δεν σου αρέσει! Ούτε εμένα μου άρεσε πριν βρεθώ εκεί μέσα, ούτε τώρα μου αρέσει, ούτε θέλω να αισθανθεί ποτέ κανένας αυτά που αισθάνομαι εγώ, ούτε ποτέ-ποτέ κανένας να μην χρειαστεί να τα αισθανθεί.

Σε διαβεβαιώ ότι όλοι όσοι έχουμε περάσει/περνάμε από την κόλαση αυτή, έχουμε πάρει μια διεστραμμένη κατεύθυνση στο χιούμορ μας και αστεία όπως αυτά στο site αυτό μας φαίνονται ό,τι πιο φυσιλογικό και αθώο στον κόσμο.

Και τελικά ένα από τα καλά πράγματα που μπορεί να μας μείνουν από όλη αυτή τη φάση είναι που σηκώνουμε το κεφάλι μπροστά στον θάνατο και του βγάζουμε τη γλώσσα, που μας έχει κυκλώσει με τα μαύρα φτερά του κι εμείς τα παίρνουμε και τα κάνουμε αποκριάτικη πειρατική στολή, που τον γράφουμε στα αρ... μας γιατί έχουμε κλάψει τόσο πολύ που δεν μασάμε πια, γιατί έχουμε δει πολλά παιδιά να τα παίρνει και αποφασίσαμε ότι πριν να κάνει τα κόλπα του και στα δικά μας θα τον "χορέψουμε", θα ζήσουμε τη ζωή μας και θα την χαρούμε με τα σωληνάκια, τις σύριγγες, τα χημειοδηλητήρια, τις α-κτηνο-βολίες, τις μεταγγίσεις, τα φουσκωμένα κορτιζονομάγουλα, τα κατατρυπημένα χέρια, τα στηθάκια με τα hickman, τα μαλλάκια που πέφτουν και βγαίνουν πάλι και πάλι...με τα αναπηρικά καροτσάκια, με τα σκοτεινά μάτια, με τα σιγανεμένα αυτιά...

Όχι δεν θα κλάψω τώρα (ούτε φυσικά θα κλαψουρίσω για να μπείτε στο τριπάκι μου), το απόγευμα τα τρία καμάρια μου έβαλαν πάλι rammestein στο CD και "χτυπήθηκαν" με την ψυχή τους... όλα μαζί στα "μαρμαρένια αλώνια"... Όσο αυτά έχουν αυτή τη δύναμη, όσο το πιτσιρικάκι που έχει κλείσει 1-2 μήνες σε τέσσερις τοίχους με μια αντλία σωληνομένη στο στήθος του καβαλάει το "στατώ" και βολτάρει στον διάδρομο και γράφει ποιήματα και σηκώνει τον κόσμο την άλλη στιγμή γιατι δεν αντέχει μέσα, δεν δικαιούμαι να μιλάω για "τριπάκια" και μιζέριες, μιλάω για ζωή, για ελπίδα, για γενναιότητα.

Σε ένα χρόνο, σε ένα μήνα, δεν ξέρω αν και σε πόσο, δεν θα έχω να βάλω χαρούμενες και τσαχπίνικες φωτογραφίες, αλλά φωτογραφίες δύσκολες και κοφτερές, και τα νέα ίσως να μην είναι καλά, τι θα γίνει τότε, θα πατήσετε το back ή κάποιο από τα άλλα favorites και θα πάτε παρακάτω... Συγγνώμη, δεν τα λέω αυτά με επιθετική έννοια, αλλά αυτό το blog μιλάει για μάχες, για νίκες και για ήττες... οι ανταποκρίσεις του είναι από πεδίο μάχης, όχι όμως από αυτά που δείχνουν στις ταινίες και στο CNN, από τα άλλα τα κανονικά....

Σας είπα το άλλο με την Αννούλα; Πάει λοιπόν η Αννούλα (5 ετών, φαλακρό κεφαλάκι, μαγουλάκια κορτιζόνης, δύσκολο βάδισμα, μασκούλα στο πρόσωπο και υλικά αλλαγής hickman μαζί με τους μαρκαδόρους και την Ντόρα στην τσάντα της) με την μαμά στο σουπερ μάρκετ για ψώνια. Μπροστά της κύριος "καλοβαλμένος" πλακώνεται με την υπάλληλο γιατί κατά τη γνώμη του δεν εξυπηρέτησε την αυτού βασιλική εξοχότητα όσο γρήγορα θα ώφειλε. Μετά από δευτερόλεπτα συλλογισμού η Αννούλα γυρνάει στον κύριο: "Εγώ έχω καρκίνο, εσένα ποια είναι η δικαιολογία σου;"

Γλυκό χαμόγελο σε όλους.

66 comments:

Dr. Feleki said...

Τι να γραψω εγω εδω... Ειναι το μονο blog που αισθανομαι αδύναμος να συμμετασχω... Μονο μια δυο φορες μπορεσα να "υπερνικήσω" την ανάγκη μου να στειλω την αγάπη μου στην κουκλιτσα...

Ξερω δεν λεει τιποτα αυτο αλλα ετσι νιωθω. Και σε σενα μπαμπα και μαμα της Λυδιας για τη μεγαλη σας δυναμη. Και τη μεγαλη σας αγάπη που γεννα αυτη τη δυναμη.

Προσπαθωντας να ενοχλω οσο το δυνατον λιγοτερο και να ευχομαι τα καλυτερα

Βρασιδας.

stalamatia said...

Ναυτίλε μας όση δύναμη έχεις και μπορείς να γράφεις εμείς είμαστε εδώ να σε ακούμε.Αν μπορούμε έστω και ένα γραμμάριο από τους τόνους πόνο που έχεις να ξαλαφρώσουμε αξίζει τον κόπο.Η Αννούλα τέλεια !Φιλιά σε όλους.

sadwolf13 said...

Αυτο το blog δεν ειναι ευκολο . Ποτε δεν ηταν νομιζω . Οσες φορες ξεκινησα να μιλησω γιαυτο στη γυναικα μου με σταματησε γιατι δεν το αντεξε . Ισως ξυπναει φοβους και για τα δικα μας παιδια . Το πρωτοβρηκα απο ενα link στο Κοπροσκυλο και απο τοτε ειμαι εδω καθε μερα .
Ισως γιατι και εγω εζησα τον εφιαλτη του καρκινου . Ισως γιατι παρα το οτι οι γιατροι με θεωρουν θεραπευμενο εγω καπου ενδομυχα φοβαμαι οτι θα ξαναπερασω απο τα τραπεζια του χασαπη τους επιταχυντες και τις παρενεργειες .
Αυτο που εζησα εγω δεν θελω να το ζησει κανεισ αλλος απο την οικογενεια μου . Χιλιες φορες να το ζησω εγω ξανα παρα καποιοσ δικος μου .
Γιαυτο και καθε μερα ειμαι εδω και γραφω και μια χαζομαρα . Γιατι ειδα ενα συμπολεμιστη μου απο αγνωστη ομαδα , εθνος , φυλη να στεκεται ορθιος μπροστα σε μια ταξιαρχια απο καταδρομεις με λιγες πιθανοτητες νικης . Και στα ποδια του ενας πλγωμενος αγγελος . Στην αρχη και εγω πηγα να παρω το χαπακι της ληθης . Να φυγω απο μια μαχη που δεν ηταν δικη μου . Απο μια μαχη που δεν ζητησε κανενας την βοηθεια μου .
Δεν μπορεσα ομως . ΓΙατι παντα αυτοι οι μικροι γιγαντες μου προκαλουσαν θαυμασμο .Γιατι παντα οι μαχες αυτες οσο απελπιδες και να ειναι αξιζουν . Γιατι η ζωη οσο συντομη και να ειναι ειναι γλυκεια . Γιατι μπροστα στον πονο μονο το γελιο μασ κανει δυνατους .
Μας δινει μια επιφαση κανονικοτητας . Και αν μη τι αλλο οπως ειχε πει ενας αναρχικος " κανει το χαρο να ανησυχει ".
Δεν ξερω για τους αλλους αλλα εμενα αυτο το ποστ μου θυμισε Αριστοφανη . Που στα δυσκολα χρονια της Αθηνας γελαγε με τα χαλια της .
Εγ φιλε δεν θα κανω πισω . Μακαρι να μπορουσα να βοηθησω και πιο πολυ . Οπως και να εχει το πραγμα εγω θα ειμαι εδω οσο οι καταχωρησεις θα ειναι εδω . Και με τα χαζα αυτα που γραφω θα σου δειχνω οτι αν και οτι ζεις το ζεις μοναχος στην ψυχη σου υπαρχουν και καποιοι αλλοι που στεκονται πισω σου , σε καταλαβαινουν και σε στηριζουν πνευματικα .
Κλεινοντας θα παραφρασω λιγο τον Καζαντζακη που ειπε οτι ο ανθρωπος ειναι ενα σκουληκακι πανω σε ενα φυλλο στο δεντρο της ζωης . Τα περισσοτερα σκουληκακια ζουν στο κεντρο ησυχα . Καποια φτανουν στη ακρη του φυλλου και κοιτωντασ στο κενο τα πιανει δεος . Το δεος αυτο αλλα το λενε θεο , αλλα το λενε πεπρωμενο και αλλα ζωη ...

ΑΛΙΚΗ said...

Ναυτιλε μου για ακομη μια φορα θελω να σου πω μπραβο για την δυναμη ψυχης που κρυβεται.
Ξερω καλα πως μονο αυτο θα μπορουσες να κανεις, να εχεις δυναμη ψυχης. Οσον αφορα το black humor? Επισης ξερω καλα πως το απεχτησες..με τον ιδιο τροπο που το απεχτησα κ εγω! Και πραγματικα γελαω με την καρδια μου.. Μονο ετσι περναει ο καιρος, το ξερω!
Μονο ετσι νοιωθεις δυνατος να συνεχισεις. Να ειστε καλα ολοι!
Φιλια πολλα στην Λυδια.

Anonymous said...

εχω πολυ καιρο να γραψω αλλα παρακολουθω με αγωνια τα ποστ σου....ναυτιλε μας δινεις καθημερινα μαθηματα....μαζι με το αγγελικα πλασμενο στερνοπουλι σου....
α και κατι ασχετο...ειχε εχθες τη γιορτη της?
αν ναι.....χρονια της πολλα...κ απο εδω κ περα μονο με υγεια και ευτυχια....δεν θα δεχτουμε τιποτα αλλο....
με εχετε κανει να αναρωτηθω πολλες φορες και να μαλωσω τον εαυτο μου οταν γκρινιαζω για ασημαντα πραγματα...συνεχιστε ετσι...ειστε υπεροχοι...

ελπιδα απο πειραια

μαμα από Ηράκλειο Κρήτης said...

Kαλημέρα! Εγώ το μόνο που θα ευχηθώ είναι και σε ένα μήνα και σε ένα χρόνο και για πολλά χρόνια να βάζεις χαρούμενες και τσαχπίνικες φωτογραφίες της Λυδίας μας.

Anonymous said...

μαμα από Ηράκλειο Κρήτης said...
Kαλημέρα! Εγώ το μόνο που θα ευχηθώ είναι και σε ένα μήνα και σε ένα χρόνο και για πολλά χρόνια να βάζεις χαρούμενες και τσαχπίνικες φωτογραφίες της Λυδίας μας.

.....

ΚΑΙ ΓΩ!!! και γω!!! ΜΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΨΥΧΗ!!!

μια ακόμη μαμά...

Anonymous said...

Έξω απ΄το χορό είμαστε όλοι μας ας μην κάνουμε κριτική για τα βήματα ...
Αυτό έχω μόνο να πώ σε μια οικογένεια που περνάει έναν τέτοιο Γολγοθά.
Γράψε όπως αισθάνεσαι!
Εμείς μαζί σας σ΄αυτόν το τιτάνιο αγώνα με τη σκέψη και την αγάπη μας.
Εβίτα.

ria said...

ναυτίλε μη μασάς!
όποιος δεν αντέχει να μη διαβάζει.
δεν κάλεσες κανέναν μας εδώ. μόνοι μας σε επισκεπτόμαστε και συμπάσχουμε -εκ του ασφαλούς- μαζί σου. το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για σένα και το τιγράκι σου και τη ΘΕΑ μητέρα της, είναι να σας γράψουμε ένα παρηγορητικό ή ενθαρρυντικό σχόλιο! να προσευχόμαστε μαζί σας και να μοιραζόμαστε την αγωνία σας.
ελπίζω ότι αν χρειαστείς εσύ ή γνωρίζεις κάποιον άλλον που έχει υλική ανάγκη, να μας το πεις. -προσωπικά κάθε τρεις μήνες δίνω αίμα και καθημερινά στέλνω και κάποιον να δώσει και αυτός-, από τότε όμως που διάβασα για τη λυδία και τους άλλους μικρούς μαχητές αντί να τους στέλνω στο δικό μου νοσοκομείο, τους στέλνω στο παίδων.

έχουν περάσει δυο εβδομάδες από τότε που η νένα χειρουργήθηκε. σήμερα πρέπει να είναι στη δέκατη τέταρτη μετεγχειρητική, αν γνωρίζει κανείς κάτι, να μας ενημερώσει για την πορεία της!

φιλιά σε όλα τα ζουζούνια σου και σε ένα χρόνο θα κάνουμε ένα μεγάλο πάρτυ για το λυδιάκι και θα σου τα ψέλνουμε γιά όσα έγραψες για ένα χρόνο και ενα μήνα μετά. think possitive! think pink!!!

Nena said...

Τι να γράψω εγώ εδώ... Να γράψω πως τόσο καιρό που παρακολουθώ το μπλογκ τουλάχιστον διδάχτηκα πολλά. Κι όταν μπήκα στο δικο μου τριπάκι, μπόρεσα να έχω το "αρρωστημένο" χιούμορ που μου χρειάζεται και με δυναμώνει. Ας είναι καλά η Λυδία πάντα και σ ένα μήνα σ ένα χρόνο να καλαμπουρίζουμε παρέα και με τους καταπληκτικούς γονείς της που τόση δύναμη έχουν κι αντέχουν.

Nena said...

΄Οταν έγραφα το σχόλιό μου δεν είχε ακόμα αναρτηθεί αυτό της ria.΄Ετσι να απαντήσω απο δω πως ακόμα περιμένω τις καινούργιες απαντήσεις για να δούμε ως που φτάνει η εξέλιξη και τι κάνουμε μετά.΄Εχω υποφέρει από φρικτούς πόνους αλλά άρχισα να κυκλοφορώ και να... διασκεδάζω.Ευχαριστώ πάρα πολύ που σκέφτηκες κι εμένα.

Anonymous said...

καλημερα στην πιο ομορφη και δεμενη οικογενεια.

το χω πει και θα το ξαναπω και ας γινω κουραστικη αγαπημενοι μου πως ηταν τιμη προνομιο και απιστευτη χαρα να σας γνωρισω και να μπορεσω με ενα μικρο δωρο να κανω το λυδιακη να χαρει εστω και λιγο.
το χιουμορ το συγκεκριμενο καποιοι το αντιλαμβανονται καποιοι οχι και δεν ειναι γιατι δε το θελουν ειναι γιατι το φοβουνται. ο καρκινος ειναι παλιοαρρωστια αλλα οταν τον κοιτας καταματα τον αντιμετωπιζεις οταν λες οχι σε μενα γιατι σε μενα μακρυα απο δω τοτε ειανι που σε χτυπαει αλυπητα. ολοι μας εχουμε περασει απο αυτο το σταδιο ολοι μας καποια στιγμη χασαμε αγαπημενους ανθρωπους μικρους μεγαλους δεν εχει σημασια.

δυστυχως ο π...της δε κοιταζει χρονια. οπως ειπε και ο λυκος να τυχει σε μενα παλι και σε κανεναν αλλο. εχω πει οτι μακαρι ολοι μας να παιρναμε λιγο απο την αρρωστεια της λυδιας και εκεινη να μην υπεφερε να μην ποναγε.

δινετε τον δικο σας αγωνα και μεις εστω και μεσα απο δω θεωρουμε οτι σας δινουμε λιγη δυναμη παραπανω.
εχετε πολλους φιλους που σας αγαπανε σας σκεφτονται σας συμπαραστεκονται στον αγωνα που δινετε που δινει η Λυδια και ας μη μας ξερετε ολους. ειμαστε κοντα σας οπως ειμασστε κοντα στη φιλη Νενα που εδωσε τη μαχη της (απο δω και περα ειναι η μεγαλη μας φιλη) και σε ολα τα παιδια που κατα καιρους Ναυτιλε μας εχεις ενημερωσει.

το συγκεκριμενο χιουμορ αγαπητη φιλη μπορει σε σενα ή σε μενα να μη μας αρεσει αλλα για καποιους αλλους ανθρωπους ειναι απλα η καθημερινοτητα τους. εχουν μαθει να ζουνε ετσι... δυστυχως.

μακαρι να μη το περναγε κανεις αυτο μακαρι να βρισκοταν κατι που θα το ξεπερναγαμε ολοι μικροι και μεγαλοι. εχω χασει πολλους δικους μου απο τη κωλοασθενεια και ξερω πως ειναι. φιλικα στα λεω χωρις ιχνος αντιπαραθεσης αυτο να το πιστεψεις.

τον ατιμο τον πολεμας καταματα και μονο!!!

καλο σκ σε ολους μας!

ΚΕλλυ

Anonymous said...

Έχω γραψει μόνο μία φορά σε αυτό το blog...Δεν είναι εύκολο, δεν έχω τί να πω. Κάθε μέρα όμως μπαίνω μέσα για να διαβάσω τα νέα της Λυδίας. Σας σκέφτομαι πολύ, ειλικρινά το λέω, σας νιώθω δικούς μου ανθρώπους,κλαίω με τη λύπη σας και χαμογελάω όταν βλέπω αυτή την πανέμορφη παιχνιδιάρικη φατσούλα της Λυδίας.
Σήμερα γράφω όχι γιατί έχω κάτι να πω...απλώς για να ξέρετε ότι σας θαυμάζω για τη δύναμη και το κουράγιο σας, μα πάνω από όλα για την ομορφιά της ψυχής σας, για το γεγονός ότι ακόμα υπάρχει αγάπη μέσα σας παρόλι την αδικία της ζωής...
Είμαστε όλοι δίπλα σας, όχι ότι αυτό αλλάζει την πραγματικότητα που ζείτε, αλλά τουλάχιστον θέλω να ελπίζω ότι σας δίνει μια μικρή απειροελάχιστη ανακούφιση..

Νικόλ

Anonymous said...

Ναυτίλε, δεν πάμε πουθενά. Και να σταματήσεις αυτές τις σκέψεις για το τι θα γίνεται σε ένα χρόνο και τι φωτογραφίες θα έχεις. Το ξαναλέω: ΟΛΑ θα πάνε καλά. Το τιγράκι είναι άγριο, δεν καταλαβαίνει από τέτοια.

Και όσο για το χιούμορ, είναι υγιέστατη αντίδραση. Όταν η καθημερινότητα γίνεται σουρεαλιστική και γεμάτη λεπτομέρειες που δεν ήθελες ποτέ να μάθεις τόσο καλά, το μόνο που μπορέις να κάνεις είναι να τις "κοροϊδέψεις" και να γελάσεις μαζί τους.

Συνέχισε και γράφε ότι αισθάνεσαι. Όλα θα πάνε καλά :)

mamma said...

Καλημέρα.
Ήθελα να σου πω ότι διάβασα τα 100 αστεία, μερικά δεν τα κατάλαβα (τα αγγλικά μου δεν είναι πολύ καλά συν ότι έχει και ιατρικούς όρους), όμως με όσα κατάλαβα πραγματικά γέλασα.

Έχω καιρό να αφήσω σχόλιο παρόλο που σε παρακολουθώ καθημερινά. Σήμερα αποφάσισα να σου γράψω γιατί ενοχλήθηκα με την eftihia.

Η eftihia λοιπόν θεωρεί πως υπήρξε στην ίδια θέση με σένα επειδή ήταν άρρωστη η ξαδέλφη της. Προσπαθεί να σε νουθετήσει ώστε να μην κάνεις τα ίδια λάθη με εκείνην, δηλαδή να βάλεις στο τριπάκι σου όλο τον κόσμο. Απορώ.

1. Ο πόνος και η αγωνία του γονιού που έχει παιδί με καρκίνο δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.
2. Το μακάβριο αστείο «τι έχει η Αννούλα που δεν έχουν τα άλλα κοριτσάκια στη γειτονιά; Καρκίνο...», δεν είναι μακάβριο αστείο για τους γονείς που χάνουν τα παιδιά τους, είναι μακάβρια πραγματικότητα.
3. Το μπλογκ δεν είναι όλος ο κόσμος, εδώ διαβάζουν όσοι το επιλέγουν κι αν μερικά στομάχια γίνονται ευαίσθητα από αυτά που διαβάζουν ας σκεφτούν πως, σε αντίθεση με αυτούς που το βιώνουν, έχουν την δυνατότητα να ΜΗΝ τα διαβάζουν.

Δεν πιστεύω πως υπάρχει διεστραμμένη κατεύθυνση του χιούμορ. Το χιούμορ «πατάει» πάνω στην καθημερινότητά. Όταν αυτή είναι εύκολη το χιούμορ θα είναι “ανάλαφρο”, όταν αυτή ανοίγει πληγές, θα είναι “ματωμένο”.

Κουράγιο πατέρα Nautilus σε σένα και την οικογένειά σου… φιλιά από τον Τρομερό Υιό μου κι εμένα.
:**

Anonymous said...

ΝΑΥΤΙΛΕ ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΓΙΑΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ
ΟΧΙ !!ΕΜΕΙΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΒΑΖΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΤΙ ΠΕΡΝΑΣ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΣΟΥ ,ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΔΟΣΗ ΧΑΡΑΣ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ
ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΗ
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΥΠΟΒΟΣΚΕΙ Η ΑΓΩΝΙΑ .
ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ ΠΟΥ ΣΕ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟ,ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΜΕ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ,ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΜΕ .
ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΟΝΑΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΕΞΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ ,ΚΑΙ ΑΘΕΛΑ ΜΟΥ ΣΥΓΚΡΙΝΩ ,ΤΟ ΠΩΣ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗ (ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑΙΑ ΔΟΣΗ ,ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΣ ΗΞΕΡΕ ΟΤΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΑΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ)
ΜΕ ΤΟ ΠΟΣΟ ΓΕΝΝΑΙΑ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ Η ΚΟΠΕΛΑ ΜΑΣ,ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗΝ ΠΟΝΑΜΕ ,ΠΟΥ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΛΕΕΙ ΦΙΛΗ ΤΟΥ,ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΧΩ ΕΞΗΓΗΣΕΙ
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΙ ΕΧΕΙ ,ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΙ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΕΦΑΛΑΚΙΑ ΧΩΡΙΣ ΜΑΛΛΙΑ,ΓΙΑ Ν ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ,ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕ
.ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΟΛΙΟ,ΟΥΤΕ ΞΕΡΩ ΑΝ ΣΟΥ ΕΔΩΣΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ
ΠΩΣ ΝΙΩΘΩ,ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΙΛΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΕΔΩ.
ΜΕ ΜΙΑ ΦΡΑΣΗ¨,ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ!ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΜΑΣ ΓΡΑΦΕΙΣ,ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙΣ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ ΤΟ ΛΑΙΜΟ ΜΗΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΙ.
ΚΟΥΡΑΓΙΟ
ΝΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΦΙΛΗΣΕΙΣ
ΜΑΜΑ ΜΑΡΙΝΑ

BUTTERFLY said...

Καλημερα Ναυτιλε!
Μην ξανακουσω τωρα οτι σε ενα χρονο και μηνες κτλ, τα πραγματα δεν θα ειναι καλα, θελω θετικη σκεψη μονο και θετικη ενεργεια να ξορκιζει το κακο, και πιστη! Μονο να μη μας ξεχνας οταν η Λυδιουλα θα μεγαλωνει και να μας βαζεις που και που καμια φωτογραφια, να βλεπουμε το κοριτσακι μας να ανθιζει! Γιατι ειναι μελος της οικογενειας μας πια και θελουμε να μαθαινουμε οτι ειναι καλα και ευτυχισμενη!
Δεν θα πεθανουμε ποτε κουφαλα νεκροθαφτη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Γλυκο χαμογελο, παρακαλω!

Ιφιγένεια said...

Καλέ μου Ναυτίλε ,
εγώ από το δικό σου blog νομίζω πως εγινα καλύτερη μανούλα ... Κάθε μέρα σκέφτομαι ότι στην θέση τη Λυδίας θα μπορούσε να ήταν και το δικό μου παιδί ... Κάποια στιγμή (1 ετούς ήταν) χρειαστήκε να νοσηλευτουμε για περίπου 10 ημέρες και τότε τα είδα όλα ... Καλά κάνεις και γράφεις , εμείς είμαστε εδώ και περιμένουμε να σας δούμε όλους μαζί πια , να έχετε κερδίσει , να έχετε βγεί στην επιφάνεια της θάλασσας και να κοιτάτε τον ήλιο !
Όποιος δεν μπορεί ... ας μην έρχεται ...
Νένα εύχομαι γρήγορα να γίνουν όλα περαστικά και να είσαι σιδερένια !

Στέλνω σε όλη την Λυδιο-οικογένεια τα πιο γλυκά χαμόγελα μαζί με ζουμερά φιλια !

Anonymous said...

Α Ρ Ν Ο Υ Μ Α Ι
"Αρνούμαι" να δεχτώ το μήνα, το χρόνο και το "κακό" το νέο!!!!!
Και αν και στην αρχή σου έγραψα ότι διάβασα μέχρι το 30κάτι σε πληροφορώ ότι ανακάλυψα ότι υπάρχουν 500κάτι αν και δεν τα κατάλαβα όλα.
Από το Λυδιάκι μας παίρνουμε δύναμη και νικάμε τα μικρά δικά μας καθημερινά... Χαιρόμαστε με το χαμόγελό της και ζηλεύουμε την αγάπη σας και τη δύναμή σας!!!!
Και στα καλά και στα δύσκολα είμαστε μαζί σας, έστω νοερά με τις ευχές μας και με τις προσευχές μας. Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε πολύ, αλλά μπορούμε να σας σκεφτόμαστε και να ελπίζουμε, όχι να ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι όλα θα περάσουν.
Και στο κάτω κάτω της γραφής πως θα συμπεθερέψουμε? :))

Φιλιά Χαρούλα!

ΑΝΑΣΑ said...

Άστους στο σκοτάδι και στην μιζέρια.Να μήν σε αγγίζουν τέτοιες σκέψεις.Είσαι μπροστά, πολύ μπροστά απο όλα τούτα...κρατάς μία μεγάλη σημαία και παραστάτης όπως είσαι, δίνεις το βήμα να ακολουθήσουν και άλλοι στον αγώνα σου(σας). Είναι εύκολο να κρίνει κανείς, εύκολο και ανόητο(κυρίως αυτό) να θεωρούν το ημερολόγιο σου δική τους ύλη πρός πάσα σχόλια...Με ποιό δικαίωμα? Εμείς λέμε όχι, όλοι μαζί. Γράψε ότι θέλεις, ότι νιώθεις!Ανοησίες θα ακούσεις πολλές. Ο κόσμος είναι τόσο φοβισμένος και τόσο μόνος που τα δικά σου φαίνονται σε πολλούς απο αυτούς μαύρα και όπως θές πές τα...και τί μ΄αυτο?Δέν πρέπει να πολεμάμε?Φυσικά και πρέπει.Με κάθε μέσο.Με τα χέρια, με τα νύχια, όπως μπορεί κανείς, μέχρι να ματώσουμε, θα πολεμάμε μαζί...είστε ήδη νικητές...πάμε για τα μετάλια τώρα

Φιλη απο Κυπρο said...

Ναυτιλε, αυτο που θελω να πω ειναι οτι εσυ πρεπει να συνεχισης να γραφεις οτι θελεις και οτι αισθανεσε. Εμεις ακουμε. Η διαφορα μας ειναι οτι εμεις εχουμε εκλογη αν θα διαβασουμε αυτα που γραφεις ενω εσυ δεν εχεις εκλογη....
Ας το σκεφτουν οσοι ενοχλουνται και ας κανουν τις επιλογες τους.....
ΚΡΑΤΑ ΓΕΡΑ

ΑΝΑΣΑ said...

Σε παραπέμπω για τις νύχτες σου ...Franky-"My Way"(είναι και στο you tube)Αυτό είναι για σένα , μόνο για σένα.

Anonymous said...

Καλημέρα οικογένεια της Λύδίας,

έχω να σχολιάσω το γεγονός οτι για την γιορτή της Λυδίας που είναι μια εξήσου σημαντική μέρα στην καθημερινότητα της, δεν έγινε καμια αναφορά για να ευχηθούμε και εμείς στην μικρή μας φίλη. Περίμενα κάποιο ποστ για να γράψουμε εμείς ευχές.
Αν θές την γνώμη μου για το blog, ο κάθε φίλος έχει τους λόγους του που το επισκέπτεται και γράφει. Για ένα πράγμα όμως είμαι βέβαιος Ναυτίλε, οτι αυτό είναι το μόνο blog που δεν μπαίνει κανείς για να 'σκοτώσει' την ώρα του, αλλά μάλον για νοιώσουμε πιο δυνατά τις ενοχές μας που κατά τύχη δεν βρισκόμαστε σε αυτή την όχθη. Αν και ποτέ δεν ξέρεις..

silentscream

philos said...

Να ευχηθώ Χρόνια πολλά στην Λυδία για χθες (εκτός και αν την εορτάζετε στις 20/5) και να τις δώσετε πολλά πολλά φιλιά και αγκαλιές!

Anonymous said...

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, αυτή η "αλυσίδα" γύρω σας γλυκέ ναυτίλε και Ζωή, που μόλις ανοίξουν το PC τρέχουν κοντά σας και τους πνίγει ένα μεγάλο "γαμώτο" επειδή δεν μπορούν να προσφέρουν κάτι όπως τόσο θα ήθελαν, νιώθουν ότι μπορούν τουλάχιστον να δώσουν τα μάτια, τα αυτιά και την καρδιά τους για την πολύτιμη εκτόνωση που ίσως βρίσκετε στα blogs σας. Άλλοι στέλνοντας δυο λόγια, πολλοί άλλοι ακόμα ακούγοντας σιωπηλά. Μιλήστε χαρά μου, πείτε ότι θέλετε, είμαστε εδώ ελπίζοντας ότι όσο περνάει απ'το χέρι μας, σας στηρίζουμε και μεις λιγάκι, βάζουμε ένα λιθαράκι στον αγώνα για την μικρή μας.

Anonymous said...

ΝΑΥΤΙΛΕ & ΖΩΗ,
Αυτό που σας προστατεύει μέχρι σήμερα, είναι ότι διαθέτετε περίσσεια αγάπης για τη ζωή και κυρίως ΕΝΑΝ ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΝΟΥ, που σας κάνει να πορεύεστε συνηδειτά μέσα στην δίνη των γεγονότων της ζωής σας.
Άσχετα αν σωμφωνώ ή όχι με το εκάστοτε post, έχετε και οι δύο έναν μοναδικό τρόπο νε εξηγείτε με σαφήνεια το σκεπτικό σας, και αυτό μου αρκεί.
Ελπίζω, εύχομαι και παρακαλώ κάθημερινά για τα καλύτερα!
Συνεχίστε να μας θυμίζετε, ό,τι προσπαθούμε να ξεχάσουμε..."την στιγμή που περνά και χάνεται, την ζωή που ποτέ δεν πιάνεται.."

ΑΝΝΑ- ΜΑΡΙΑ & ΜΙΜΑΚΟΣ

Giannis123 said...

Υποκλίνομαι βαθειά!

Unknown said...

Αγαπητέ μου Ναυτίλε, διαβάζοντας το post έχω να σου ομολγήσω ότι δεν το είχα σκεφτεί από αυτήν την πλευρά. Οτι έτσι είναι, ότι ναι πολλοί φοβόμαστε γιαυτό και μας φοβίζουν αυτά τα σχόλια, ότι ναι όποιος δεν το αντέχει καλά θα κάνει να μην μπαίνει στο blog.
Ολα αυτά που είπες, με αγγιξαν πολύ και με έκαναν να καταλάβω την πραγματικότητα που παρεξήγησα, γιατί ναι, φοβάμαι όταν ακούω και διαβάζω για τις αρρώστειες!
Ομως με έκανε το post να σκεφτώ πολύ πιο θετικά, να αναγνωρίσω γενναίους μαχητές και να ντραπώ για την δική μου λιγοψυχία...
Ενα ευχαριστώ για το μάθημα και πάλι να σου πω ότι αυτό το blog τελικά αποφέρει πολύ περισσότερα από όσα φαντάζεσαι!

Anonymous said...

Ναυτίλε,
μπήκα στο blog sou πριν από μία εβδομάδα τυχαία, διάβασα όλες τις καταχωρήσεις σου από την πρώτη μέρα και μέχρι σήμερα και από τότε είστε καθημερινά στην σκέψη μου. Μιλάω για την Λυδία και την απίστευτα γενναία οικογένειά της στους φίλους μου και στους συγγενείς μου ... δύο από αυτούς ο αδελφός του πατέρα μου και η αδελφή της μητέρας μου διαγνώστηκαν πρίν από ένα μήνα με καρκίνο ... χρησιμοποιώ το παράδειγμά σας για να τους δώσω δύναμη να αντιμετωπίσουν αυτήν την κ...ασθένεια που μπήκε ξαφνικά στη ζωή τους ... τους παροτρύνω να μπουν στο ιντερνετ και να πάρουν από την Λυδία και εσάς μαθήματα ζωής ... να καταλάβουν ότι όταν ένα μωρό έχει το κουράγιο και την δύναμη ψυχής να τα βάλει με τον καρκίνο ... εκείνοι δεν έχουν το δικαίωμα να το βάζουν κάτω ...
Αυτό λοιπόν που κάνεις μέσα από τα κείμενά σου δεν είναι μόνο για δικούς σου "ψυχοθεραπευτικούς λόγους" είναι και ένα ανεκτίμητο ΔΩΡΟ που προσφέρεις απλόχερα σε όλους εμάς, που μας δίνεις τη δύναμη να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και να "κλέψουμε" λίγη από την δική σας γενναιότητα όταν τη χρειαζόμαστε ... Δεν είσαι εσύ εκείνος που ζητάς από εμάς είμαστε εμείς που παίρνουμε από εσένα και την οικογένειά σου συναισθήματα και αξίες που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους και γι' αυτό ΣΑΣ ΘΑΥΜΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ... για μένα ο νικητής δεν φαίνεται από την έκβαση της μάχης αλλά από τον τρόπο που πολέμησε!
Να είσται καλά
Ρένα

Anonymous said...

Καλημέρα σε όλους σας, αν και μεσημέριασε πια!
Ναύτιλε, το blog αυτό είναι δικό σας, (κυρίως δικό σας) εσείς βγάζετε τη ψυχή σας, ξεδιπλώνετε τους φόβους και τις αγωνίες σας, αναμεταδίδετε όμορφες στιγμές, φωτογραφίες της κουκλάρας σας........
Για την δική σας ψυχοθεραπεία υφίσταται το blog αυτό!
Και γι'αυτούς τους λόγους μπορείτε να γράφετε ότι επιθυμεί η ψυχή σας!
Εμείς μπορεί να συμπάσχουμε μαζί σας, αλλά αυτό είναι δική μας πρωτοβουλία, αν δεν θέλουμε μπορούμε να φύγουμε!
Εσείς όμως όχι! Εννοώ ότι όποιος ενοχλείται μπορεί να μην διαβάσει, δεν τον υποχρεώνει κανείς! Και το βρίσκω τραγικό να σχολιάζουν τον τρόπο γραφής σου (που βρίσκω εκπληκτικό) και τα τυχόν lings που βάζεις!
Τέλος πάντων, πολύ ασχοληθήκαμε με το συγκεκριμένο θέμα.
Το μωρό μας τι κάνει?
Αυτό το λαμπρό αστέρι?
Φτάνετε στο τέλος της μάχης σας, το νιώθω, και θα είστε νικητές!
Αλήθεια το νιώθω!

Θέλω να δώσετε πολλά πολλά φιλιά και στα τρία αγγελούδια σας και μια ζεστή αγκαλιά!
Την συμπαράσταση μου, και όλη τη θετική μου ενέργεια στον μπαμπά και στη μαμά!
Κουράγιο, δύναμη και όλα θα πάνε καλά!

Anonymous said...

Ναυτίλε, δεν υπάρχει λόγος να δικαιολογείσαι για την προηγούμενη ανάρτηση. Το οποιοδήποτε χιούμορ δεν γίνεται πάντα κατανοητό από όλους υπό όλες τις συνθήκες αλλά δεν πειράζει γιατί ο σκοπός του είναι να ξαλαφρώνει λίγο την ψυχή αυτού που το κάνει από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Το να μπορείς εσύ και η μαμά Της (και όλοι οι γονείς σε ανάλογη θέση) να βλέπετε πότε πότε με κωμική διάθεση τα καζάνια και τα λοιπά μαρτύρια της κόλασης που περνάτε είναι ίσως ο μόνος 'φυσικός' τρόπος για να αντέχετε να στέκεστε δίπλα στη Λυδία στη μάχη της. Αν δεν μπορείτε να χαμογελάσετε που και που, θα καταρρεύσετε. Και νομίζω ότι κανένας δε θα διαφωνήσει ότι σας θέλουμε όρθιους δίπλα Της.

Αν υπάρχουν νέα από τον Τζούλιαν, γράψε κάτι (μαμα Του, ελπίζω όλα να πάνε καλά)
Νένα καλή ανάρρωση.
Καλό Σαββατοκύριακο!

helorus said...

υποκλίνομαι κυριολεκτικά στη στάση που κρατάς, κρατάει, κρατάτε

σε κανέναν να μην τύχει και κανείς δεν το "αξίζει" να πονάει, να ταλαιπωρείται, να κοιτάζει το θάνατο κατάματα τόσο νωρίς

όμως αν ποτέ βρεθώ μπροστά στα δύσκολα για μένα αλλά κυρίως για πλάσματα μου αγαπώ μακάρι κάτι από αυτή την στάση να κρατήσω

Anonymous said...

Ναυτιλε γραφε οτι νομιζεις και οπως νομιζεις και νιωθεις εσυ. Το blog ειναι δικο σου και αν δεν κανω λαθος μιλαει για ενα κοριτσακι που παλευει με τον καρκινο μερα με την μερα.

Ειμαι προσωπικα απιστευτα "τυχερος" που το serfing με εφερε σε αυτη την σελιδα γιατι διαβαζω καθε μερα τα σχολια τα δικα σου και τον αλλων "συναγωνιστων" στην μαχη που δινετε και με κανουν καλυτερο ανθρωπο.

Τωρα για διαφορα σχολια που προκαλουν μικρες αντιπαραθεσεις μεσα στην σελιδα το μονο που εχω να πω σε ολους μας ειναι οτι οποιος δεν μπωρει να αντεξει να διαβασει το τι νιωθει ο Ναυτιλος η Ζωη και η Λυδια μας τι να κανουμε?

Ασ παει να βρει καποιο site τυπου funny videos η οτι αλλο τον κανει χαρουμενο και ας αφησει τα σχολια για το τι γραφει ο Ναυτιλος εδω μεσα

Το πως ζει και βιωνει την καθε μερα του ο καθενας ειναι δικος του λογαριασμος και ο Ναυτιλος μας κανει την τιμη, με τα προσεγμενα και soft ποιητικα σχολια του κατα την αποψη μου, να μας περναει σε εναν αλλο κοσμο που δειχνει την πραγματικη δυναμη του ανθρωπου στην καθε μερα του και την αξιοπρεπη αντιμετωπιση ενος πραγματικα σοβαρου προβληματος

Οσοι απο εμας εχουμε παιδια νομιζω οτι ειναι πιο ευκολο να καταλαβουμε τι δυσκολο που ειναι να απαντησεις στο "γιατι?" των παιδιων οπως και τι δυσκολο που ειναι να αντιμετωπισεις το "ποναω!!!

Γιαυτο τα σχολια για το πως τα αντιμετωπιζει ο Ναυτιλος και η Ζωη νομιζω ειναι περιττα

Υποκλινομαι βαθεια οπως ο giannis123

Anonymous said...

Είστε πάντα στην σκέψη μου και στην προσευχή μου.

Anonymous said...

Πρωτίστως είναι δικός σας αγώνας κι εσείς επιλέγετε τα όπλα για να πολεμήσετε. Ακόμη και το humor τέτοιου στυλ μπορεί και να βοηθάει κανείς δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από εσάς κι άλλους ανθρώπους που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις.
Κι εγώ κάποιες φορές σχολίασα δυσμενώς καποια που δεν "αντεχα" αλλά μετά κατάλαβα, κατάλαβα το "γιατί" έπρεπε να γραφούν και να παρουσιαστούν.
Είστε δυνατοί αλλά είστε κι άνθρωποι με όλα τα συνεπαγόμενα.
Δεν θέλω όμως να πιστέψω ότι κάποια στιγμή το Λυδιάκι μπορεί και να μην είναι καλά, Δεν θέλω να ξαναγράψεις καλέ μου Ναυτίλε απαισιόδοξα, μόνο θετικά θα σκεφτομαστε, μόνο, σε παρακαλώ!

aggelika said...

Δεν ξέρω πως είναι πραγματικά ο κόσμος σου. Από εδώ όμως βλέπω έναν κόσμο γεμάτο αγάπη, όχι μόνο προς ένα πλασματάκι αλλά και προς τα άλλα σου παιδιά. Και αυτοί οι κόσμοι είναι οι πιο γέροι!!

La Gigi said...

Ο κόσμος σου μπορεί να ήταν σκ..., τώρα όμως αρχίζει να φαίνεται μια ηλιαχτίδα! Δες τα παιδιά σου, δες την ΚΟΡΗ σου με τι θάρρος και ωριμότητα πολεμάει ένα τόσο δα παιδάκι και τα καταφέρνει μια χαρά.
Και όλα θα πάνε καλά.
Δεν ταιριάζουν σε μια τόσο θαρραλέα οικογένεια απαισιόδοξες σκέψεις πολύ περισσότερο ύστερα από όλα όσα έχετε αντέξει. Εμείς ερχόμαστε καθημερινά εδώ γιατί σας νοιώθουμε δικούς μας ανθρώπους πια, δεν ερχόμαστε ούτε για να σας λυπηθούμε, ούτε να σας δείξουμε τον οίκτο μας. Ερχόμαστε γιατί θέλουμε να δώσουμε την καλύτερη μας ενέργεια και τις καλύτερες μας ευχές στο τιγράκι για να τελειώσει με μια θριαμβευτική νίκη αυτόν τον πόλεμο.
Και θα γίνει έτσι γιατί έτσι ΘΕΛΕΙ και έτσι θέλουμε όλοι μας.

Πολλά φιλιά

Anonymous said...

Κάθε μέρα που μπαίνω στο blog χτυπάει λίγο πιο δυνατά η καρδιά μου από την αγωνία για το τι διαβάσω. Τα μάτια μου γλιστράνε γρήγορα στο κείμενο για να δω ότι όλα είναι ΟΚ και μετά διαβάζω με την ησυχία μου. Φαντάζομαι τι αγωνίες και τι πόνο έχετε τραβήξει εσείς, οι Γονείς της. Μέσα από την καρδιά μου, όπως τόσα άτομα εδώ μέσα, σας εύχομαι να βρει την υγεία της η Λυδία.
Σας σκέπτομαι συνεχώς και εσάς και το κοριτσάκι σας το γενναίο.

Με αγάπη από τα Χανιά.

Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος said...

Τις σκεψεις μου και τα σεβη μου.

Anonymous said...

Όσο αφορά το περιβόητο link και το ανέκδοτο με την Αννούλα πιστεύω πως υπάρχει μία σημαντική διαφορά. Οι πάσχοντες, τον πόνο τους μπορούν να τον διαχειριστούν όπως γουστάρουν (link)οι απέξω δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν ανέκδοτο τον πόνο του άλλου (ανέκδοτο με Αννούλα). Και όπως και να χει σε αυτό το blog δεν μπαίνουμε για να συμπάσχουμε με τον τρόπο που εμείς θέλουμε και μετά να νιώσουμε καλύτερα. Μπαίνουμε για να στείλουμε θετική ενέργεια και για να κρατήσουμε ανοικτή μία διέξοδο για έναν άνθρωπο που τη χρειάζεται.

Anonymous said...

και επειδή ξέχασα να υπογράψω...

Δέσποινα

Anonymous said...

Το ότι όσοι είναι σε μια δύσκολη κατάσταση μπορούν να αναπτύσσουν ένα ιδιαίτερο χιούμορ είναι αξιοθαύμαστο και μπράβο για το κουράγιο τους. Το ότι οι "απ' έξω" δεν μπορούν πάντα να το καταλάβουν και ότι τους σοκάρει είναι ανθρώπινο. Οι περισσότεροι σοκάρονται μόνο και μόνο από την κατάσταση γιατί δεν υπάρχει η εξοικείωση, την οποία προυποθέτει το χιούμορ. Γι αυτό Ναυτίλε μου δεν θα πρέπει να σε θυμώνει κάτι τέτοιο. Όλοι μαζί σας είμαστε και στέλνουμε την αγάπη μας, με την ελπίδα ότι η Λυδία θα γόνει εντελώς καλά.
Σας φιλώ.

elekat said...

Ναυτίλε και μαμά Της,
μου αρέσετε πολύ!!
Γιαυτό σας αγαπήσανε όλοι εδώ και πιο πολύ το πονεμένο σας τιγράκι!
Το blog έχει καταφέρει να δώσει πολλά σε πολλούς!
Αν μη τι άλλο Ναυτίλε, (την μαμά δεν την ξέρουμε τόσο όσο εσένα, αλλά είμαι σίγουρη από το blog της που διαβάζω ότι είναι super) o κόσμος, ο κόσμος σας, ο κόσμος που αγάπησε το Λυδιάκι, είναι άνθρωποι που ενδιαφέρονται πολύ για σας, αλλιώς δεν θα γράφανε τόσοι κάθε μέρα!
Ολοι αυτοί, το πιστέυω, ενώνουν τις προσευχές τους, την θετική τους αύρα, την διαδικτυακή τους αγάπη. (Που τελικά είναι πολύ πιο δυνατή από της πραγματικής ζωής γιατί την δίνουν άδολα).
Ακόμα και αυτές οι μικρές αντιπαραθέσεις που γίνονται προσφέρουν! Γιαυτό υπάρχει ο διάλογος και τα σχόλια!
Η κυρία eftihia είδα ότι κατάλαβε κάποια πράγματα και ξανάγραψε και αυτό την τιμάει και επιβεβαιώνει την αποψή μου ότι αυτό το blog έχει πολλά καλά που δεν φαίνονται!
Μόνο καλά, μόνο όμορφα, μόνο υπέροχα λόγια και συναισθήματα για μία υπέροχη οικογένεια!

Anonymous said...

Νένα μου, χάρηκα που έμαθα νέα σου!
Περαστικά σου!
Όλα να σου πάνε καλά, και τα αποτελέσματα των εξετάσεων να είναι μια χαρά!
Και να κυκλοφορείς!
Να κυκλοφορείς και να διασκεδάζεις!
Τα φιλιά μου και τις θερμότερες ευχές μου!
Αν δεν κάνω λάθος σήμερα κάνει την μαγνητική ο Τζούλιαν!
Όλα καλά να πάνε και σε σένα μικρό μου! Καλά αποτελέσματα!
Σου στέλνω μια τεράστια ζεστή αγκαλιά και πολλά πολλά φιλιά!

ioazon said...

Πριν 28 χρόνια ο θείος μου έκανε ένα παιδί με σύνδρομο down, τον Μάρκο. Συνέχισε κανονικά να λέει ανέκδοτα για χαζά παιδάκια, ακόμα και μπροστά στον Μάρκο. Όλοι γελάγαμε, όλοι γελάμε, μαζί μας και ο Μάρκος.

Έχω χάσει και εγώ τη μάνα μου όταν ήμουνα 24 από αυτή την παλιο-αρρώστια. Μόνο με χιούμορ τα βγάζεις πέρα. Ακόμα και σήμερα λέω στον σύντροφό μου πόσο τυχερός είναι που με έχει, επειδή δεν έχει πεθερά. Επίσης, εννοείται οτι δεν τον αφήνω να φάει ΠΟΤΕ την γωνία του ψωμιού, δεν την χρειάζεται, ενώ εγώ....

Με απέραντο θαυμασμό
για εσάς και τον αγώνα σας
Ιωάννα

Anonymous said...

Είναι αδύνατον να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι, έτσι δεν είναι? Το πράγμα που μετράει είναι αν η Λυδία η Λένια ο Γιωργής η μαμά Τους και ο μπαμπάς Τους κρατάνε καλά και με αξιοπρέπεια και αυτό το κάνουν.

Πολλούς επινίκιους χαιρετισμούς
και πώς το είπατε αυτό που χόρεψαν τα τρία θηρία?

Στέλλα

Anonymous said...

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΞΑΦΝΙΚΑ ΜΟΥ ΡΘΕ ΜΙΑ ΙΔΕΑ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΒΕΒΑΙΑ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ.
ΑΝ ΣΥΝΑΝΤΙΟΜΑΣΤΑΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΕΔΩ ΚΑΠΟΥ ΚΑΙ ΕΦΕΡΝΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗ ΛΥΔΙΑ ΚΑΙ Τ'ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΚΙ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ;
ΕΤΣΙ ΝΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΠΑΡΤΥ ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ; ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ

Μαριλένα said...

Πάντα είστε στην προσευχή μου. όλοι. να κανεις όπως νιώθεις. όποιος καταλαβαίνει, κατάλαβε.
την αγάπη μου, βαθιά από την καρδιά μου.

Το χρυσό ΠιΠι said...

Ναυτίλε μου, σβήνω γράφω σβήνω γράφω. Ευχομαι να νικήσετε το τέρας και σε ένα χρόνο από τώρα, και για πολλά χρόνια μετά να μαθαίνουμε μόνο καλά νέα από το τιγράκι μας.
Θέλω να πω σε όλους ότι μπορούμε να βοηθήσουμε δίνοντας αίμα ή αιμοπετάλια στα παιδιά που τόσο έχουν ανάγκη. Ας σηκωθούμε λίγο από την οθόνη. Η ικανοποίησή μας θα είναι μεγάλη μετά.
Νένα περαστικά και σιδερένια!

μαμα από Ηράκλειο Κρήτης said...

eva said
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΞΑΦΝΙΚΑ ΜΟΥ ΡΘΕ ΜΙΑ ΙΔΕΑ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΒΕΒΑΙΑ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ.
ΑΝ ΣΥΝΑΝΤΙΟΜΑΣΤΑΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΕΔΩ ΚΑΠΟΥ ΚΑΙ ΕΦΕΡΝΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗ ΛΥΔΙΑ ΚΑΙ Τ'ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΚΙ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ;
ΕΤΣΙ ΝΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΠΑΡΤΥ ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ; ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ

μακάρι να γινόταν!! Εγώ θα ερχόμουν και ας είναι λίγο μακριά.

glam said...

Κροσε!......νομίζω το λένε στην πυγμαχία.....;;

χαμόγελο και απο μας, επίσης.

ΑΧΤΙΔΑ said...

Έχεις απόλυτο δίκιο ότι κι αν πεις και πιστεύω οτι νοιώθεις κιεσύ οτι σ' αγαπάμε ,σε θαυμάζουμε και προσπαθούμε..προσπαθούμε..τίποτε άλλο δεν μπορούμε δυστυχώς να κάνουμε με τα σχόλια μας να σε κάνουμε να νοιώσεις τη θετική αύρα μας πλάι σου στον αγώνα σου.Αισθάνομαι μηδαμινή στο δικό σου μπλοκ και συνεχίζω να προσεύχομαι κάθε βράδυ για τη Λυδία και για τα παιδάκια που δεν ξέρω και μου τα έμαθες.Συγνώμη που δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι πιό ..θετικό για σας.

Anonymous said...

Εύχομαι ειλικρινά μέσα απο την καρδιά μου τα καλύτερα. Πολυ αγάπη, πολύ κουράγιο, και πάνω απ' όλα υγεία και εύχομαι σύντομα να ακούσουμε τα καλύτερα νέα, τίποτα άλλο δεν ξέρω να πω.

Την αγάπη μου σε όλους, θερίζει ρε παιδιά ο καρκίνος, γιατί;

Anonymous said...

Για ακόμα μία φορά το ποστ σου ήταν συγκλονιστικό και αφυπνιστικό.Εύχομαι να γεμίσεις ατελείωτα άλμπουμ με τις φώτο της Λυδίας στις οποίες θα χαμογελά,θα παίζει, θα περπατάει...

Θέλω να τονίσω λόγω δουλειάς και κάτι άλλο που αρκετοί έχουν ήδη αναφέρει...Υπάρχουν πολλοί που πάσχουν απο καρκίνο -μικροί και μεγάλοι. Κατά διαστήματα θα χρειαστούν ολικό αίμα, αιμοπετάλια ίσως και νέο μυελό..Μπορούμε όλοι να τους βοηθήσουμε και να τους ανακουφίσουμε δίνοντας κάτι από τα παραπάνω.

Υπενθυμίζω ότι είναι ανώδυνη διαδικασία και σύντομη(για τα αιμοπετάλια είναι λίγο πιο χρονοβόρα).Το ίδιο ακίνδυνο είναι να γίνει κάποιος και δωρητής μυελού των οστών.

Οι ελλείψεις μεγάλες, οι ανάγκες τεράστιες...Γι αυτό όσοι μπορείτε,διαθέστε λίγο απο το χρόνο σας για έναν πολύτιμο σκοπό..

Π.

Anonymous said...

Latremenoi mou (kai sygnwmh gia thn oikiothta alla toso kairo pou sas parakoloy8o etsi nio8o gia esas)
Ευχομαι τα καλύτερα... όχι μόνο για την μικρή ινδιάνα που αποδεικνυεται πιο δυνατή απο τον οποιοδήποτε ενηλικα αλλα και για τον ναυτίλο.. και πάνω απ όλα για αυτή την υπέροχη γυναίκα... τη μαμά που συμπαραστέκεται, διαλύεται και ξανα σηκώνεται, ζει μια ζωή με εναλασόμενα συναισθήματα, που πονά, που αγαπά, που βρίσκει κουράγιο να χαμογελά σοτ κουκλάκι της αλλά και να κρατά την υπόλοιπη οικογένεια ενωμένη. Αγαπημένη μου, δεν ξέρω το όνομά σου, το μονο που θέλω να σου πώ ότι μαζί με τη δική μου μαμά (fighter κ εκέίνη σαν την Λυδία σας - και μας-) εισαι απο τις γυναίκες που εύχομαι κάποτε να μοιάσω.. έστω και λίγο.
Δεν είμαι παντρεμένη, δεν έχω παιδιά αλλα το δικό σας παράδειγμα με κάνει και πιστεύω πώς ακόμη υπάρχουν ανθρωπινες δυνατές δεμένες σχέσεις και πώς στα δύσκολα κανείς δεν λακίζει..

Σας φιλώ όλους όλους και πειρμένω ν ακουσω κατα πλητκικά νέα

Ρία

marilia said...

Καλησπεροφιλιά και χαμόγελα τόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοσο πλατιά! :D Και ένα μαγουλοτσιμπιματάκι στη μικρή κούκλα, εκ μέρους μου, παρακαλώ!

Anonymous said...

Καλησπέρα βρε Ναυτίλε, που σε βάζουμε και σε θέση άμυνας και σε αναγκάζουμε να κάνει διευκρινίσεις...
Το πώς θα εκφράζεσαι μέσα στο μπλογκ είναι δικό σου θέμα. Οι επισκέπτες δεν μπαίνουν για να διασκεδάσουν, μπαίνουν για να συμπαρασταθούν, να πουν "εδώ είμαστε", "σας σκεφτόμαστε", "πώς τα πάτε;".. Γι' αυτό και θα επαναλάβω αυτό που είπα χθες: "Η Λυδία πάει καλά. Αυτό μόνο. Μπράβο τιγράκι". Όλα τ' άλλα είναι δικό σου θέμα και όπως και να τα διαχειρίζεσαι, καλά κάνεις. Είναι αστείο να γίνονται σχόλια επί του περιεχομένου αυτού του μπλογκ... Σας φιλώ, καλό βράδυ!

g vrettos said...

Απο τη πρωτη στιγμη που μπηκα σε αυτο το μπλογκ πιστεψα οτι ολα θα πανε καλα.
Δεν ξερω γιατι ξερω μονο οτι τοση θετικη ενεργεια που βγαζει αυτο το ταξιδι μονο για κατι καλο ειναι.
Της καλησπερες μου.

sadwolf13 said...

Σας εχω πει τι κοινο εχω με το βασιλια της Ισπανιας ;;;
Ειμαι και εγω Μοναρχις (απο το ΄97 που αφαιρεσα τον αριστερο μου ορχι λογω κακοηθους ογκου )
Το ειχα για 4 χρονια σαν username στο διαδυκτυο και η μανα μου θυμωνε καθε φορα που με ακουγε να κανω πλακα με το θεμα αυτο .
Οπως και οταν μετα απο ενα τροχαιο που μου τσακισε 3 σπονδυλους στη μεση εκατσα 125 μερες ανασκελα με κινδυνο παραλυσης απο τη μεση και κατω , καθε πρωι που ξυπναγα τους φωναζα : "ο τεμπελολυκος ξυπνησε και θελει καφε " ή " ο αραλυκος πειναει "
Ο δε κορυφαιος ηταν ενας ξαδερφος μου που καθε απογευμα με επαιρνε τηλεφωνο και με ρωταγε που ημουνα γιατι το πρωι που ειχε περασει ελειπα . εγω του απαντουσα οτι ειχα παρει το ιπταμενο κρεββατι και ειχα παει μια βολτα ... Μια μερα ομως του ζητησα 20000 δρχ γιατι με ειχε γραψει η τροχαια για χαμηλη πτηση με μεγαλη ταχυτητα
Το χιουμορ ειναι η καλυτερη αμυνα ...
Σας το λεω εκ πειρας
Καληνυχτα Λυδιουλα και ελπιζω να ειδες σημερα τον συννεφολυκο τον Ντινο γιατι ολο το πρωι ηταν μαζι σου και ο Κωνσταντινος μου τον μαλωσε οταν σε αφησε και ηρθε 20 λεπτα να δει πως τα παει ο μικροσ μου γιος
Φιλια

ria said...

nena χαίρομαι πολύ που μαθαίνω νέα σου, σιδερένια και με τις καλύτερες απαντήσεις εύχομαι!
αν χρειαστείς βοήθεια, πληροφορίες, αίμα, οτιδήποτε, στο μπλογκ μου γράφω το e mail, γράψε μου να τα πούμε!

φιλιά σε όλους!

και ζουλίξτε λίγο το λυδιάκι από μένα!

Anonymous said...

Υποκλινομαι στην οικογενειά σας και η αθλιότητά μου προσευχεται για την Λυδία την πανέμορφη.Γιώργος

Anonymous said...

απορώ με το κουράγιο αυτού του πατέρα!Θαυμάζω την δύναμη του και την στάση του!Μπράβο!!Όσο για την μάχη,όσο δύσκολη και αν είναι ποτέ δεν πρέπει να τα βάζουμε κάτω και να απογοητευόμαστε!Τανια

Alitovios said...

Δεν έχω σχολιάσει ποτέ ίσως γιατί όπως και άλλοι ντρέπομαι να γράψω κάτι. Διαβάζω αυτό το blog εδώ κι αρκετούς μήνες και κάθε φορά μπαίνω με μια κρυφή ελπίδα πως τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Και κάθε φορά βουρκώνω, είτε τα νέα είναι ευχάριστα είτε όχι.

Το blog σου μας διδάσκει αξιοπρέπει. Και η μικρή μας διδάσκει τη δύναμη να ζεις τη ζωή για το σήμερα. Και τα δύο είναι ανεκτίμητα.

Anonymous said...

Καλημέρα στην υπέροχη οικογένεια..
Σήμερα ΄΄ημουν όλο το πρωινό ανάμεσα σε παιδάκια 6χρονα, μου ήρθε στο νου η μικρή Λυδία και είμαι σίγουρη ότι σε λίγο καιρό και αυτή θα μαγεύει τους δασκάλους της με τα υπέροχα λογάκια που θα λέει, η μικρή είναι ένα αστεράκι φοβερό..
καλή δύναμη και πολλά χαμόγελα!

parathuraki said...

Οτι θες, γράφε, αγαπητέ! Και σ'οποιον αρέσει! Οι άλλοι να πανε να κουρευτούνε! Μου κάνει τεράστια εντυπωση που απάντησες με τέτοια αξιοπρέπεια στο σχόλιο... εγώ έχω βγει από τα ρούχα μου που κάποιος είχε τη φαϊνή ιδέα να έρθει στο σπίτι σου και να σου κάνει παρατήρηση για το τι λες! Αξιοθαύμαστη υπομονή και εγκράτια. Φιλιά στο κοριτσάκι σας.

Anonymous said...

υπαρχουν και αλητες .υπαρχουν ομως παιδια με τετοια δυναμη ψυχης που σπανε κοκαλα