Πτώσεις

Νεώτερη ενημέρωση: μετά από τρεις δόσεις θαλιδομίδης, έχουμε κάποια συμπτώματα ζαλάδας, κούρασης και υπνηλίας. Την πρώτη ημέρα ήταν κάπως πιο έντονα, χτες και σήμερα ήταν πιο ήπια. Επίσης είχαμε κάποιες "αφαιρέσεις" παραπάνω. Παρατηρούμε, προσέχουμε και ευχόμαστε τα συμπτώματα να είναι παροδικά ή να μην επιδεινωθούν για να καταφέρουμε να προχωρήσουμε την θεραπεία. Μια φίλη μάς είχε αναφέρει έντονα αρνητικά συμπτώματα από την θαλιδομίδη (παραισθήσεις κ.λπ.). Ακόμα δεν φαίνεται κάτι τέτοιο, αλλά είμαστε σε επιφυλακή.

Ενημέρωση: Η θαλιδομίδη, πέραν πάσης προσδοκίας και πρόβλεψης είναι στα χέρια μας και μάλιστα χωρίς κάποια ιδιαίτερη παρέμβαση ή "παράκαμψη"! Σήμερα ξεκινάμε. Υπενθυμίζω ότι η θαλιδομίδη έχει αντιαγγειογενετική δράση, δηλαδή αναμένεται να καθυστερήσει την δημιουργία από τα καρκινικά κύτταρα νέων αγγειώσεων και έτσι να "κόψει" την τροφοδοσία τους και να καθυστερήσει τον πολλαπλασιασμό τους. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η δράση επιτυγχάνεται και σε κάποιες όχι. Παρακαλούμε για τις ευχές και προσευχές σας ώστε να είμαστε στην πρώτη κατηγορία.


Δεν θα μασήσω τα λόγια μου. Έχω λυγίσει.


Τις τελευταίες εβδομάδες, μετά τα νέα για την πεισματική άρνηση του εχθρού να υποχωρήσει, είμαι σε πολύ δύσκολη ψυχική κατάσταση. Έχω παλέψει πάνω από τέσσερα χρόνια σκληρά με τον εαυτό μου και νόμιζα (ή έτσι ήταν στην πραγματικότητα) ότι είχα καταφέρει να κρατώ την πνευματική και ψυχική μου ισορροπία σε τέτοιο σημείο που να έχω τον στοιχειώδη έλεγχο. Αυτόν τον έλεγχο τον έχω χάσει αυτόν τον καιρό.


Δεν μπορώ να αντέξω την ιδέα ότι αυτή είναι η αρχή της τελικής ευθείας. Δεν μπορώ άλλο να ψάχνω για θεραπείες που ξέρω ότι δεν μπορούν να δώσουν το επιθυμητό. Με ρωτούν πώς πάει και με δυσκολία κρατιέμαι να μην αρχίσω να φωνάζω. Ήρθε ο ασφαλιστής να με ενημερώσει για να κάνουμε ένα συμβόλαιο υγείας για τα παιδιά και η πρώτη του ερώτηση ήταν "πόσα παιδιά θα ασφαλίσουμε"... πόσα να σου πω ρε φίλε τώρα και σένα...


Πήγα ξεχωριστό ταξίδι αυθημερόν στο χωρίο για να πάω όλα τα αγαπημένα της παιχνίδια για να είναι εκεί όταν θα πάμε και να μην της λείψουν ούτε μια μέρα. Κάθε ώρα που περνάει στο γραφείο ή σε άλλες δουλειές μακρυά της με πληγώνει και με στεναχωρεί και με τσαντίζει και ούτε μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτε άλλο.


Έχεις και τους γιατρούς. Τους ζητάς κάτι, προσπαθούν να το κάνουν, είναι καλοί και ειλικρινείς άνθρωποι και μας έχουν βοηθήσει, αλλά πάνω στον πανικό σου πετάνε ένα "δεν είναι η πρώτη μας προτεραιότητα αυτή τη στιγμή". Τρέχουν να βοηθήσουν τα άλλα παιδιά της κλινικής, αυτά που μπορεί να έχουν περισσότερες ελπίδες... και καλά κάνουν, αλλά εσένα αυτό σε τσακίζει.


Περιμένουμε με αγωνία να μας φέρουν τη θαλιδομίδη για να ξεκινήσουμε. Υπάρχουν διαδικασίες, το ξέρουμε, καθημερινά η μαμά της ξεροσταλιάζει στην κλινική για να της πουν εάν έχει έρθει. Μετράμε με αγωνία και απελπισία κάθε λεπτό που δεν ξεκινάμε την θεραπεία, κάθε λεπτό που αυτό το πράγμα μπορεί να αυξάνεται και να δυναμώνει. Απελπισία....


Σας το ξανάπα, δεν είμαι δυνατός άνθρωπος. Μου είναι απελπιστικά δύσκολο να βλέπω την μαμά Της να κλαίει. Και τι να της πω; Πώς να την παρηγορήσω; Πώς να πεις σε μια μαμά να μην κλαίει, πώς να της πεις ότι η ζωή συνεχίζεται, πως υπάρχουν ελπίδες ακόμα; Όχι, ρε γαμώτο δεν συνεχίζεται, δεν πάει παρακάτω! Το γνωστό "η ελπίδα πεθαίνει τελευταία" αυτή τη στιγμή μου φαίνεται η απόλυτη ανοησία. Προτιμώ να μην πεθάνει καθόλου ή τουλάχιστον να μου κάνει την χάρη να πεθάνει πριν από το παιδί μου. Γιατί δηλαδή να ζήσει αυτή παραπάνω;


Λέω χαζομάρες...


Με χρειάζονται τα παιδιά μου. Εάν δεν ήταν τα άλλα δύο, θα είχα παρατήσει την δουλειά μου και τον εαυτό μου και θα ήμουν συνέχεια δίπλα της, θα την έβαζα στους ώμους, έχει γίνει και 17 κιλά τώρα, και θα γυρνάγαμε τον κόσμο. Εγώ είμαι ο μπαμπάς της, πρέπει κάτι να μπορώ να δώσω για να την κρατήσω εδώ κοντά μου, έτσι δεν είναι; Φαίνεται πως δεν έχω τίποτε τόσο πολύτιμο που να αντισταθμίζει την αξία της. Αλλά και τι να αντισταθμίζει άραγε τη ζωή;


Λέμε να κάνουμε μια αίτηση στο "Κάνε μια ευχή". Μέχρι τώρα λέγαμε "άστο για πιο δύσκολες εποχές, άλλα παιδιά έχουν πιο άμεση ανάγκη". Τώρα ήρθε η σειρά μας. Τώρα που αισθάνεται καλά και ο όγκος δεν την επηρεάζει ουσιαστικά είναι ο καιρός....


Δεν έχω την ψυχική δύναμη ούτε και αυτό να φροντίσω. Μη φοβάστε, στο αυτοκίνητο έκανα service, τα κατάφερα, δεν κινδυνεύουμε από αυτό.


Δεν ήθελε να πλύνει τα δόντια της χτες το βράδυ. Και ποιος τα %$&$ τα δόντια, λες και θα με πειράξει άμα ζει σε 10 χρόνια να της χαλάσει ένα δόντι. Και εάν θέλει να φάει σκέτο παγωτό για βραδυνό και να βλέπει όλα τα παιδικά το πρωί τι έγινε; Και εάν θέλει να κάτσει για άλλη μια και άλλη μια και άλλη μια ... κούνια στην παιδική χαρά, γιατί να θέλεις να της πεις "έλα πρέπει να φύγουμε". Γιατί πρέπει; Γιατί να μην σταματήσει εκεί ο χρόνος; Πάει κοντά στα κάγκελα του μπαλκονιού και της λες "πρόσεχε μην σκαρφαλώνεις, θα πέσεις από κάτω" και ο ευατός σου, δεν το θέλεις, σου λέει από μέσα "φίλε έχει ήδη πέσει, αλλά ο χρόνος κυλάει διαφορετικά όχι όπως νομίζεις εσύ".


ΟΚ, δεν βοηθάει η απαισιοδοξία και η κατάθλιψη. Ευτυχώς η Λυδία δεν χαμπαριάζει. Ήταν πάντα από τόση δα στην δική της σφαίρα, ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι αδύνατο να την κάνουμε να κάτσει στο τραπέζι να φάει μαζί μας ή να έρθει στην ίδια κατεύθυνση με εμάς όταν πάμε περίπατο. Και όταν όλοι, τις ημέρες τις δύσκολες της χημειοθεραπείας, περίμεναν να κλαίει, να είναι κακοδιάθετη να μην γουστάρει να βλέπει κανέναν, εκείνη ήταν τόσο γελαστή και ευδιάθετη που η διευθύντρια της κλινικής έβαζε μαζί της στο δωμάτιο παιδάκια με άσχημη ψυχολογία για να τα "ανεβάζει". Πάντα αυτά με έκαναν να ξέρω βαθιά μέσα μου πώς αυτό που άλλοι λένε ότι "έχει θέληση για ζωή" είναι στην πραγματικότητα ότι ήδη ζει, αλλού, απλά είναι περαστική από εδώ, και το ξέρει ότι η ζωή της δεν απειλείται. Ήρθε να μας πει μια καλημέρα και να μας ενημερώσει ότι διάλεξε εμάς να την αγαπησουμε και να μας αγαπήσει...και μετά να φύγει. Δεν εξηγείται αλλιώς...


Ίσως αύριο ή σε λίγες μέρες να είμαι καλύτερα. Αλλά και γιατί να είμαι, τι έγινε δηλαδή κι αν δεν είμαι; Η Λυδία θα είναι;


Κάθε λεπτό περνάνε μπροστά από τα μάτια μου, μέρες και νύχτες με τα δηλητήρια να κυλάνε στο σώμα της, εικόνες αγωνίας, κόκκινα σακουλάκια το ένα μετά το άλλο να προσπαθούν να της αναπληρώσουν την ζωή που υποχωρούσε κάτω από τις "πλατίνες". Ψυχές ανύπαρκτες να τριγυρνάνε στα δωμάτια και τους διαδρόμους γύρω μου, να ψάχνουν τον γιατρό ή τη νοσηλεύτρια, να ψάχνουν κάτι να ανακουφίσει το παιδί τους, να ψάχνουν μια γωνιά στο κρεββάτι να κοιμηθούν λίγα λεπτά, να ψάχνουν μια γωνιά ελπίδα να ακουμπήσουν... Περνάνε εικόνες παιδιών που ετοιμάζονταν να "φύγουν", γονιών που ετοιμάζονταν να τα "ξεπροβοδίσουν". Και έβλεπες τον εαυτό σου εκεί.... και τώρα...


Δεν μπορώ να τα αντέξω όλα αυτά...