Ανάκαμψη

Είμαστε στο σπίτι και είμαστε καλά. Η Λυδία έχει αρχίσει ήδη να κάνει κάποια βήματα μόνη της. Η αποκατάσταση σε σωματικό/κινητικό επίπεδο πάει ανέλπιστα καλά. Στην ομιλία επίσης πάμε καλά. Η ίδια φαίνεται να αισθάνεται αρκετά καλά και το δείχνει όντας γενικά χαρούμενη, κάνοντας αστεία και προσπαθώντας να επικοινωνήσει με όλους μας στο σπίτι όσο μπορεί περισσότερο, κυρίως με τα αδελφάκια της. Οι πρώτες μέρες ήταν κάπως δύσκολες γιατί και η ίδια στεναχωριόταν που όντας στον χώρο της δεν μπορούσε να κινηθεί όπως πριν, αλλά και τα αδελφάκια της ήταν μεταξύ της μεγάλης χαράς που έβλεπαν πάλι τη μαμά τους (κακά τα ψέμματα, αυτή τους είχε κυρίως λείψει) και των περιορισμών που επιβάλλει η εύθραυστη κατάσταση της Λυδίας. Εντωμεταξύ η Λυδία είναι απολύτως προσκολημένη στην μαμά της, ακόμα και η απομάκρυνση μέχρι το διπλανό δωμάτιο προκαλεί τρομαγμένα κλάμματα.

Γενικώς είμαστε σε αποκλεισμό ώστε να αποφύγουμε λοιμώξεις. Την Δευτέρα είναι η πρώτη επίσκεψη στους ακτινοθεραπευτές ώστε να καθοριστεί το πλάνο και το πεδίο ακτινοβόλησης και να γίνει μια δοκιμή εάν η Λυδία θα κάτσει ακίνητη τα λίγα δευτερόλεπτα που θα απαιτούνται κάθε μέρα για περίπου 30-35 μέρες. Ελπίζω να τα καταφέρει μόνη της για να αποφύγουμε επώδυνες λύσεις (δέσιμο...). 

Τις λίγες αυτές μέρες εκτός νοσοκομείου το κυρίαρχο αίσθημα είναι (για μια ακόμα φορά και ακόμα πιο έντονα) ο θαυμασμός. Έχει περάσει, από πλευράς υγείας, ήδη περισσότερα από ό,τι πολλοί άνθρωποι θα περάσουν σε ολόκληρη τη ζωή τους. Και τα πιο πρόσφατα σε ηλικία πλέον που έχει εξαιρετικά καλή κατανόηση της κατάστασης. Κι όμως γελάει, παίζει, τσαντίζεται, αγαπάει και κοιτάζει με λαμπερά μάτια γεμάτα στεναχώρια αλλά και ελπίδα και πείσμα την σκάλα της κουκέτας της αδελφής της που πριν την επέμβαση την ανεβοκατέβαινε άνετα και ήταν η τελευταία μεγάλη της κατάκτηση. Επίσης δηλώνει με αυτοπεποίθηση ότι τα μαλιά της μεγαλώνουν και τα πόδια της έχουν πάλι μακρύνει. 

Δεν είναι μόνο η Λυδία που θαυμάζουμε, είναι όλα τα παιδιά που βρίσκονται σε αυτόν το αγώνα. Πού βρίσκουν τη δύναμη, με τα δηλητήρια να τρέχουν στις φλέβες τους, να παίζουν κυνηγητό στον διάδρομο και να κάνουν πλάκες στις νοσοκόμες; (για να δώσω ένα μόνο παράδειγμα...). Δεν γράφω συχνά γενικά για τα παιδιά που παλεύουν με τον καρκίνο, γιατί δεν θέλω να χάσει αυτός εδώ ο χώρος τον χαρακτήρα του ως αναφορά στον προσωπικό αγώνα ενός παιδιού. Όμως αυτή τη στιγμή νοιώθω την μεγάλη ανάγκη να πω σε όποιον "ακούει" να κάνει μια σκέψη, μια προσευχή για όλα τα παιδιά που αυτή τη στιγμή ξιφομαχούν με τον θάνατο.